Recensie 'Vergeef me'

In het kader van ‘De week van het vergeten boek’ heb ik eindelijk ‘Vergeef me’ van Wally Lamb opgepakt. Deze dikke pil had ik (na hem al jaren op mijn to-read-lijstje te hebben staan) ondertussen al een jaar in huis, maar ik was er nog niet aan toegekomen om hem te gaan lezen. Een boek van dik 700 pagina’s pak je er namelijk niet zo even bij en er waren altijd andere boeken die voorrang kregen, met die uit de bibliotheek.
Uiteindelijk heb ik hem vanochtend dicht kunnen slaan en ik heb er absoluut geen spijt van dat ik er eindelijk aan begonnen ben. Het boek beschrijft de levens van een eeneiige tweeling, waarvan één broer schizofreen is. Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Dominick (de ‘gezonde’ broer) en beschrijft zijn gevoelens voor zijn broer. Aan de ene kant houdt hij natuurlijk van hem, maar aan de andere kant haat hij hem ook. Aan het begin vond ik het wat verwarrend, omdat het deels in de tegenwoordige tijd (omstreeks 1990) en deels met herinneringen aan hun verleden wordt verteld. Toen me dit eenmaal duidelijk was en ik beter in het verhaal zat, vond ik het moeilijk het boek weg te leggen. Het is een mooi boek en ik vind het heel knap dat de schrijver zo’n moeilijk onderwerp op deze manier kan beschrijven. Ik denk dat dit verhaal nog wel een poosje door mijn hoofd blijft spoken.