Hoe dwang sluipend een gezin binnendringt...

Met deze psychologische roman is Thea er heel goed in geslaagd om inzicht te geven in het ontstaan van een dwangstoornis en het uitbreiden hiervan als een olievlek. Waardoor op een gegeven moment de realiteit uit het oog wordt verloren en de dwangstoornis zich bijna vereenzelvigd met de persoon die dwang heeft, in dit geval Twan. Als naaste kan ik ook beamen dat Thea er ook goed in geslaagd is om het sluipende proces te beschrijven dat de naaste meemaakt. Ik herkende het beklemmende gevoel dat Thea omschrijft, het op je tenen lopen en het onvoorspelbare. Het duurt enige tijd voordat je als naaste erachter komt wat er aan de hand is, zoals ook bij Kim. Later probeert Kim Twan te overtuigen….maar dat is een verloren zaak. Uiteindelijk wordt in de roman heel duidelijk gemaakt dat iedereen hierin zijn eigen proces te gaan heeft en zijn eigen verantwoordelijkheid moet nemen. Zowel de persoon met de dwangstoornis als zijn naaste.
Het einde vind ik goed gevonden: dat er bij zoon Sem ook wat trekjes lijken te zijn van dwangmatig gedrag. Ook geeft dit einde voor mij aan dat het proces van omgaan met een dwangstoornis toch altijd spannend blijft en het van belang is om alert te blijven….