Een levensechte gedichtenbundel

Wijk van Jonathan Griffioen is levensecht. Het is soms mooi, soms hard, soms erg willekeurig. De thema's van deze bundel zijn gericht op echte mensen, echte wijken, echte situaties. Ook de metaforen, hoewel ze soms iets te vaak worden gebruikt, zijn erg scherp gevonden.

Hoewel ik soms niet in een keer door had wat de schrijver met bepaalde woordkeuzes bedoelde, werd het na enigszins zoeken toch duidelijk. Sommige zinskeuzes doen je haast schrikken, ze zijn hard, gaan vaak over drugs of sociale problemen en ook dingen als racisme zijn vaak terug komende thema's, maar dat is precies het verhaal dat de schrijver hier wilde vertellen. Na het uitlezen van de bundel weet ik nog steeds niet zeker of het de schrijver nou gelukt is om het verhaal van de vertel persoon echt weer te geven. Wat hem in elk geval wel is gelukt, is een beeld scheppen van alle miserie waarmee vele mensen op een dagelijks basis te maken hebben en van de emoties die vaak verborgen worden achter een willekeurige voordeur. Het bundel is niet makkelijk te lezen, maar het is ongetwijfeld heel interessant. De lezer die de moeite zal nemen om soms wat lastige metaforen te ontrafelen (laten we niet vergeten dat deze bundel een debuut is) en die zal proberen in te leven in de personages zal wellicht een beter begrip kunnen creëren van “de jongeren van tegenwoordig”.