Nadat de lezer zich door de neurotische aanvang heeft geworsteld, breekt het best spannende verhaal los. De voorgeschiedenis zit vervat in een aantal terloops vermelde zaken waaraan de dienst werkt of heeft gewerkt. Er zijn natuurlijk de gebruikelijke ingrediënten. Zo is het hoofdpersonage dit keer van het “arme-dokter-type”. Die zijn intussen wel gekend. De vrouw ziet haar man, letterlijk en figuurlijk, niet meer zitten en trekt er met de kleine vandoor. Hij geraakt zijn werk als uitstekende maar fanatieke forensische wetenschapper kwijt, gebruikt af en toe speed, is op de dool en dikwijls dronken. Hij is al bij al rechtgeaard en wordt wonderwel, deels op onwettige wijze, deels door oud-collega’s goed geïnformeerd en van onderzoeksmateriaal voorzien. Werkt in een verborgen labo met moderne toestellen. Slaagt er zelfs in om, ondanks het verdriet vanwege het vertrek van echtgenote en kind, tussen de pipetten liefde te bedrijven met een vroegere assistente. Wie daar geen vragen bij heeft is van slechte wil. Het verhaal is, duidelijk met het oog op mogelijk gebruik als scenario, geschreven in korte hoofdstukken. Hoewel ik niet direct een verfilming zie van de beschreven misdaden. Te gezocht voor 5, te artificieel voor 4. Dus 3.