Eva wordt wakker in volkomen duisternis. In haar slaapkamer waren een paar punten waardoor ze zich kon oriënteren als ze ’s nachts wakker werd. Het groen glanzende display van de wekkerradio of het zwakke lichtschijnsel dat zich door het raam naar binnen perste als door een fijnmazige zeef, om zich daarna als enigszins fosforescerend stof op de contouren van haar commode te leggen. Deze punten waren belangrijk. Ze kalmeerden. Ze ontbraken.

Zo begint 'De doodskist' van Arno Strobel. Al snel beseft Eva dat ze niet in haar bed wakker geworden is, maar in een doodskist. Hoe is ze daar gekomen? En vooral, hoe raakt ze er weer uit?

De doodskist speelt de daaropvolgende dagen een belangrijke rol in Eva’s leven. Ook Bernd Menkhoff en Jutta Reithöfer, hoofdinspecteurs bij de politie van Keulen worden geconfronteerd met doodskisten. In elk daarvan wordt een vrouw gevonden, die levend begraven werd, maar het ondanks verwoede pogingen om eruit te ontsnappen niet haalde.

In 'De doodskist' worden met korte hoofdstukken afwisselend de verschillende personages die in het verhaal een rol spelen gevolgd. In combinatie met eenvoudig woordgebruik maakt dit van De doodskist een intrigerend verhaal dat vlot leest. Geen absolute topper, maar zeker een leuk boek voor tussendoor.