Een plakboek in boekvorm

Het boek beschrijft precies één kalenderjaar uit het leven van de 30-jarige Engelse Ottila McGregor. Ze heeft van het beschreven jaar een plakboek (soort ‘scrapbook’) gemaakt: ze schrijft over haar leven in haar dagboek (het Kleine Geluks Boekje, dat ze liefkozend ‘KGB-tje’ noemt), je leest appjes, sms’jes, nota’s, lijstjes, mailtjes, gesprekverslagen met haar psychiater, en brieven. Ze werkt in een ziekenhuis, Maggie’s Centre, waar ze verliefd wordt op een collega die in het restaurant werkt, en ze besluit aan het begin van het verhaal niet meer te drinken, en andere genotmiddelen links te laten liggen.
Het valt allemaal niet mee. In een wirwar van berichtgevingen, verdeeld over 5 hoofdstukken, leren we Otilla beter kennen, als ze met haar zieke zus correspondeert, mailt met haar moeder, kennis maakt met de liefde van haar leven met wie ze binnen een jaar trouwt, en met wiens zus ze in het verleden een relatie heeft gehad.
Het boek leest niet gemakkelijk, ik had moeite met de verschillende vormen van teksten, vond de ‘quotes’ tussendoor wel grappig en onderhoudend, maar vond het ook rommelig lezen. Pas op het einde beschrijft ze ‘stervensgelukkig’: echt geluk betekent dat je pijn juist accepteert. En mislukking. En leed. Soms doet geluk echt pijn. Hier kan ik alleen maar mee instemmen.
Een roman zou ik dit boek niet noemen, wel een levensverhaal van een jonge vrouw op zoek naar het ware geluk voor zichzelf.