Inspirerend en hoopvol

Verhalen over menselijke veerkracht – ik hou ervan. Inspirerend en hoopvol is het om te lezen hoe sommige mensen hun trauma, verlies, verdriet en tegenslagen weten te overwinnen en om kunnen zetten in iets positiefs. Zulke verhalen kunnen steun en houvast geven of tot voorbeeld strekken als je zelf in een moeilijke situatie verkeert.
Dat geldt ook voor Gebouwd op gemis van Joep Boerboom, een portret van een gewoon gezin met een ongewoon verhaal. Boerboom tekende het verhaal op van Jack en Hendriecke Augustinus, en hun dochter Hanne Jolein, die vanwege zuurstoftekort bij haar geboorte gehandicapt raakt. Hanne Jolein blijft achter in haar ontwikkeling en kan niet praten. Jack en Hendriecke hebben hun handen vol aan de zorg voor hun vrolijke meisje, maar ouders en kind hebben geen woorden nodig om hun liefde voor elkaar uit te drukken. Als Hanne Jolein plotseling sterft, blijven Jack en Hendriecke verslagen achter. In plaats van in een diep gat weg te zinken wordt hun verdriet een motor om iets tot stand te brengen om hun dochter mee te eren: ze willen een vakantiewoning creëren voor mensen met een beperking en om het geld daarvoor bij elkaar te brengen, beginnen ze een – al snel razend succesvolle – kringloopwinkel: de rode beer. Het is ongelooflijk wat ze in de jaren die volgen op Hanne Joleins dood tot stand weten te brengen.
In een kalme, nuchtere vertelstijl doet Joep Boerboom hun verhaal. De intenties van de auteur zijn voelbaar integer, zoals een quote van Judith Koelemeijer op het omslag terecht vermeldt; bij een groot drama kunnen sentimentaliteit of pathetiek op de loer liggen, maar daar is hier geen sprake van. Op sommige momenten had ik juist de hoofdpersonen eerder wat dichter willen naderen – doordat de schrijver veel van de verhalen van Jack en Hendriecke parafraseert en weinig henzelf op directe wijze aan het woord laat, blijven de hoofdpersonen enigszins op afstand. Het verhaal wordt vooral verteld op grond van hun handelingen en de gebeurtenissen, minder vanuit de emoties. Met andere woorden: het gaat veel over wat de personen doen, en minder over wat de gebeurtenissen met hén doen. Die balans had wat mij betreft soms wat meer in evenwicht mogen zijn. Maar dat doet niets af aan het feit dat de manier waarop Jack en Hendriecke hun verdriet en gemis hebben weten om te zetten in daden ten gunste van anderen, veel bewondering en respect afdwingt. Een inspirerend en troostrijk verhaal, zeker voor mensen die net als zij te vroeg afscheid moeten nemen van een dierbare.