Hmmmmm... wat een waardeloos boek, dit. Jammer dat 1 ster het laagste is dat je kunt geven hier!
Het zou zogenaamd een satire moeten zijn op de oppervlakkige koopzuchtige steenrijke vrouwen in de Goudkust van Amsterdam, maar neemt zichzelf als parodie veel te serieus. Je wordt als lezer tot kotsens toe om de oren gegooid met merknamen (ja, je zou het gerust name-dropping kunnen noemen, ergens)... en alsof dat nog niet genoeg is, krioelt het hele boek van de hinderlijke spel- en taalfouten. BewegingSloos, secondeS, WeteringScircuit...je zou gaan vermoeden dat mevrouw Meijer met de letter s niet op erg goede voet staat. Ook het woord ongelofelijk komt ongelooflijk (want dit is de juiste spelling!) vaak voor. En verder heeft de schrijfster moeite met zinnen waar "er" in voorkomt. Nu eens wordt dit los geschreven, dan weer niet... in veel gevallen aantoonbaar fout, maar sowieso inconsequent...
Als dit alles was, zou het nog meevallen. Maar het boek ontbeert elke spanning; het pageturn-gehalte is minimaal. Het plot is rommelig, vergezocht en rammelt aan alle kanten.
De personen zijn wassen poppen, gedragen zich ofwel dom en inconsequent, ofwel hoogbegaafd en alwetend (die 'Muis' Laura bijvoorbeeld...wat een onuitstaanbaar, betweterig en uiterst ongeloofwaardig typje, van nota bene nog geen twintig jaar jong...nog erger dan de hoofdpersonen in de boeken van Mrs. Arrogant herself, Lydia Rood). Van karakterontwikkeling is hoegenaamd geen sprake.

Wat een verschil tussen het niveau van dit boek en bijvoorbeeld het superspannende Close-up van Esther Verhoef. Zelfs het flinterdunne Laatste offer van Simone van der Vlugt en die kinderachtige boeken van Loes den Hollander zijn nog beter dan dit flutboek.

"Literaire thriller", staat er op de kaft. In dit geval een "ongelofelijk" loze kreet. Ik heb geen moment "gethrilld", en dit boek is mijlenver van literatuur verwijderd.

Ga maar lekker winkelen in de P.C. Hooft, Ariane Meijer... daar liggen je talenten!