Een troostrijk debuut

'De troostende broeder' is een vlot geschreven verhaal, waarin een bakkersdochter haar trauma 's overwint nadat ze besluit om een helpende hand te bieden aan de broeders in het klooster van het dorp. Die donkerblauwe trappisten hebben zo hun eigen problemen en een vrouwelijke hand en inbreng blijken een bijna net zo goed medicijn om deze aan te pakken en op te lossen als het bier dat ze brouwen.

Prettig is de heel makkelijk weglezende schrijfstijl en het doorlezen wordt ook bevorderd door de niet te zware en diepgravende behandeling van de trauma 's en problemen waar de diverse personages mee worstelen. De afwikkeling van het verhaal is wat kort, maar ook bevredigend en zorgt voor een positief gevoel na lezing.

Ik ben er niet helemaal uit of mijn verwarring over de naam en het van de monniken geschetste beeld nu zo positief voor de broeders is. Ik onthield in het begin 'De proostende hoeder' als titel, omdat de heren monniken wel heel erg veel van hun zelfgebrouwen bier houden en dit feit wel heel erg benadrukt wordt in het verhaal. Ik vind het niet echt storend, maar het krijgt nogal nadruk.

Minder prettig leest voor mij het veelvuldig herhalen van al bekende feiten en het invullen - en niet aan de fantasie van de lezer overlaten van ontwikkelingen in het verhaal. Daarin is dan de schrijver aan het woord en niet de personages en dat verraadt onnodig te veel. Minpuntje vind ik het plotseling moderne taalgebruik. Na een begin van wat gedragen en in de tijd passende taal klinken "Het is wat het is" en "... ik ben er klaar mee" voor mij als niet zo passend in de tijd. De structuur en opbouw van het verhaal vind ik niet altijd logisch en het verhaal voorthelpend. maar al met al vind ik 'De troostende broeder' wel een verdienstelijk debuut van Wilhelmina Schoonhoven! Het houdt zeker een belofte voor toekomstige romans van haar hand in zich.