"De zachtheid van een kreeft": een verhaal dat niet helemaal overtuigt

De zachtheid van een kreeft las ik voor de Hebban leesclub. Dank dat ik mee mocht lezen.

Op de cover van De zachtheid van een kreeft staat een foto van een vrouw in een rode jurk, lopend door de branding, omringd door grijs water en onder een grauwe lucht. Die sfeer raakte meteen de juiste snaar. Het beeld en de stemming maakten me nieuwsgierig naar een ingetogen en persoonlijk verhaal. De flaptekst – en de opvallende sticker die het boek aanprijst voor fans van een bekende andere auteur – versterkten die verwachting: een gelaagde, literaire roman. Helaas kon het verhaal die belofte voor mij niet waarmaken.

Hoewel zware thema’s als verlies, trauma en verslaving worden aangestipt, blijven ze vooral achtergrond voor een romantisch verhaal. Naar mijn gevoel missen deze thema’s echte diepgang, waardoor ik er weinig bij voelde. Wat overblijft is in mijn ogen vooral een feelgoodroman. Daar is natuurlijk niks mis mee, maar het botste wel met de verwachtingen die omslag en flaptekst opriepen.

Voor mij is Elsa duidelijk de hoofdpersoon. Zij draagt de zwaarste bagage en haar proces staat centraal. François, afkomstig uit een warm nest, heeft ook zijn ellende gehad, maar draagt een veel lichtere rugzak. Hij vervult vooral de rol van stabiele steunpilaar die Elsa voorzichtig uit het moeras van haar verleden helpt. Hij is belangrijk, maar niet gelijkwaardig in perspectief of ontwikkeling – iets wat ook subtiel wordt weerspiegeld in de cover, waar alleen een vrouw (Elsa?) te zien is.

De personages wisten me helaas niet te raken. Ze blijven vlak en voorspelbaar, mede door de schrijfstijl. Hoewel sommige passages mooi geformuleerd zijn, waren veel zinnen voor mij te zoet of te groots van toon, wat de geloofwaardigheid niet ten goede kwam. Van zinnen als “Het ongelofelijke respect dat hij voor me heeft, al vanaf het prille begin, ontketent een gevoel van onmetelijke dankbaarheid” krijg ik bijna zin om met mijn ogen te rollen. Voor mij sloeg dit soort zinnen de plank volledig mis: te zoet, te groots en vooral ongeloofwaardig.

Sommige boeken roepen personages op die je kunt zien en bijna kunt aanraken, waarbij je de omgeving bijna ruikt en de emoties voelt. Dat gevoel ontbrak hier volledig. De sfeer bleef vlak; ik werd nergens echt meegezogen.

Ook het einde overtuigde me niet. Ondanks de zware thema’s werd er in een vrij rap tempo toegewerkt naar een zoet slot, dat op mij nogal afgeraffeld overkwam.

Al met al is De zachtheid van een kreeft een verhaal dat anderen wellicht warmte en hoop brengt, maar mij helaas niet wist te raken. Het bleef te licht, te voorspelbaar en te veel feelgood om echt binnen te komen. Eind goed, al goed – maar dit boek liet mij vooral achter met een gevoel van gemiste kansen.