Herkenning, erkenning en bemoediging!

Oeps… bij het aantikken van de sterren ging iets mis.. in plaats van 5 sterren had ik maar 1 ster als waardering gegeven en dit bleek ik niet meer ongedaan te kunnen maken. Die ene ster is dus een foutje! !

Als moeder van een volwassen zoon met een dwangstoornis herkende ik al snel de eerste tekenen van dwang in het verhaal. Ik wilde als het ware naar de hoofdpersoon Kim roepen ‘Pas op, dit is zorgwekkend, ga hulp zoeken!’ Maar het is altijd makkelijk praten als je terug kunt kijken.
Dwangproblematiek is een sluipend en moeilijk herkenbaar proces, voor zowel degene zelf die dwang ervaart, als voor de hele kring (familie, vrienden, collega’s enz..) om diegene heen. Dat heeft de schrijfster heel goed weten te beschrijven.

Ik denk dat het boek wel meer ‘binnenkomt’ bij mensen die het echt van dichtbij meemaken. De onmacht van de hoofdpersoon Kim, het niet kunnen beschermen van haar kinderen tegen de dwang, het steeds meer verliezen van haar zelfvertrouwen, het eenzame gevoel omdat haar omgeving niet begrijpt wat de impact van dwang is op haar gezin en hoe het zo uit de hand kon lopen… Heel herkenbaar!
Maar de missie van de schrijfster is zeker geslaagd: wie dit boek leest zal ongetwijfeld meer begrip krijgen voor mensen met dwang en vóóral ook voor de naasten er omheen. En dat is hard nodig, want meer begrip kan een ‘raam’ maken in de benauwende ‘gevangenis’ van dwang, waar ook de naasten in gevangen zitten.
Het boek laat zien hoe belangrijk steun is van familie, vrienden en mensen in je omgeving, in het vaak jarenlange proces vanaf het ontstaan van de dwangproblematiek tot het beter ermee leren omgaan. Het is keihard werken, niet alleen voor degene zelf, maar zeker ook voor de naasten. Dat heeft de schrijfster heel goed en respectvol beschreven.

Het verhaal eindigt met een hoopvol open einde... het geeft moed en vertrouwen op een beter (gezins-)leven ondanks de dwang.