Lezersrecensie
recensie Hard hart
Hard hart is het eerste boek dat geschreven werd door Ish Ait Hamou, vele zullen hem kennen door het programma ‘So You Think You Can Dance’. Hierdoor had ik heel veel interesse om het boek te lezen. Het boek telt maar 160 pagina’s maar het is een verhaal met veel betekenis en het was uitge-lezen voor ik het wist. Hieronder zal ik een paar aspecten bespreken die me bijgebleven zijn na het lezen van Hard hart.
Ten eerste vind ik dat de schrijver een verhaal verteld heeft dat niet vaak voorkomt waardoor het boek mij zeker zal bijblijven en zal ik het aanraden aan vrienden. Hij kan zeer goed situaties om-schrijven. Door de situaties grondig uit te leggen kon ik me een goed beeld vormen over hoe de sfeer was en me zo beter inleven in het verhaal. De auteur maakt heel duidelijk welke boodschap hij wil overbrengen. Zo schrijft de auteur over situaties waarbij Tom, het hoofdpersonage, moeite heeft om contact te maken met een meisje waar hij bij in de klas zit, Rachella, het meisje waar hij verliefd op is. Hij durft niet zo goed de eerste stap te zetten om haar te leren kennen.
Vervolgens is er een ander aspect dat me bijgebleven is zoals het begin van elk nieuw hoofdstuk. Telkens wanneer een nieuw hoofdstuk begon, stonden dezelfde woorden bovenaan de bladzijde: ‘Maandagmiddag, 2 uur’. In het begin viel dit mij niet op, maar nadat ik een paar hoofdstukken had gelezen, zag ik dat deze woorden steeds terugkwamen en vroeg ik me af waarom dit was. Dit werd pas duidelijk toen ik de allerlaatste pagina las waar ze dit uitlegde. De protagonist Tom ging elke maandagmiddag om 2 uur naar de psycholoog om over zijn schuldgevoel te praten en hierdoor ston-den deze woorden bovenaan de pagina.
Het schuldgevoel waarmee Tom mee zat, kom je ook pas de laatste pagina’s achter. Hij was heel lang verliefd op zijn klasgenoot, Rachella, maar durfde nooit contact met haar te maken, tot hij sa-men met haar alleen in de bibliotheek zat te studeren. Nadat ze wegging, is hij haar achterna gegaan en tikte hij haar op de schouder. Ze draaide zich om en toen werd het zwart voor Tom zijn ogen. Op het einde vertelt Rachella aan Tom, die ondertussen al 3 jaar een koppel zijn, dat ze die nacht ver-kracht werd en dat ze veel littekens hieraan overgehouden heeft. Ze weet nog steeds niet dat hij haar verkrachter was, terwijl ze op het einde van het verhaal getrouwd zijn en kinderen hebben.
Door deze conversatie passen alle stukjes van het verhaal in elkaar en zijn alle mysteries van het boek opgelost. Het verhaal heeft een goede opbouw, maar is soms net iets te traag en een beetje langdradig. De auteur heeft in het verhaal meerdere aspecten laten terugkomen, zoals de woorden aan het begin van een nieuw hoofdstuk. Dit zorgde ervoor dat ik tot het einde wilde lezen zodat ik wist wat dit betekende. Het is zeker een aanrader, in het begon wist ik niet wat ik moest verwachten maar ben heel blij het gelezen te hebben.
Ten eerste vind ik dat de schrijver een verhaal verteld heeft dat niet vaak voorkomt waardoor het boek mij zeker zal bijblijven en zal ik het aanraden aan vrienden. Hij kan zeer goed situaties om-schrijven. Door de situaties grondig uit te leggen kon ik me een goed beeld vormen over hoe de sfeer was en me zo beter inleven in het verhaal. De auteur maakt heel duidelijk welke boodschap hij wil overbrengen. Zo schrijft de auteur over situaties waarbij Tom, het hoofdpersonage, moeite heeft om contact te maken met een meisje waar hij bij in de klas zit, Rachella, het meisje waar hij verliefd op is. Hij durft niet zo goed de eerste stap te zetten om haar te leren kennen.
Vervolgens is er een ander aspect dat me bijgebleven is zoals het begin van elk nieuw hoofdstuk. Telkens wanneer een nieuw hoofdstuk begon, stonden dezelfde woorden bovenaan de bladzijde: ‘Maandagmiddag, 2 uur’. In het begin viel dit mij niet op, maar nadat ik een paar hoofdstukken had gelezen, zag ik dat deze woorden steeds terugkwamen en vroeg ik me af waarom dit was. Dit werd pas duidelijk toen ik de allerlaatste pagina las waar ze dit uitlegde. De protagonist Tom ging elke maandagmiddag om 2 uur naar de psycholoog om over zijn schuldgevoel te praten en hierdoor ston-den deze woorden bovenaan de pagina.
Het schuldgevoel waarmee Tom mee zat, kom je ook pas de laatste pagina’s achter. Hij was heel lang verliefd op zijn klasgenoot, Rachella, maar durfde nooit contact met haar te maken, tot hij sa-men met haar alleen in de bibliotheek zat te studeren. Nadat ze wegging, is hij haar achterna gegaan en tikte hij haar op de schouder. Ze draaide zich om en toen werd het zwart voor Tom zijn ogen. Op het einde vertelt Rachella aan Tom, die ondertussen al 3 jaar een koppel zijn, dat ze die nacht ver-kracht werd en dat ze veel littekens hieraan overgehouden heeft. Ze weet nog steeds niet dat hij haar verkrachter was, terwijl ze op het einde van het verhaal getrouwd zijn en kinderen hebben.
Door deze conversatie passen alle stukjes van het verhaal in elkaar en zijn alle mysteries van het boek opgelost. Het verhaal heeft een goede opbouw, maar is soms net iets te traag en een beetje langdradig. De auteur heeft in het verhaal meerdere aspecten laten terugkomen, zoals de woorden aan het begin van een nieuw hoofdstuk. Dit zorgde ervoor dat ik tot het einde wilde lezen zodat ik wist wat dit betekende. Het is zeker een aanrader, in het begon wist ik niet wat ik moest verwachten maar ben heel blij het gelezen te hebben.
3
Reageer op deze recensie
Gesponsord
Terwijl Emmy probeert de raadsels op te lossen die door twee verdwenen tienermeisjes zijn achtergelaten, realiseert ze zich dat ze hen nooit écht heeft gekend. Elke tiener heeft geheimen, maar wie zou ervoor willen moorden?
Twee zussen groeien op in de meedogenloos snel veranderende miljoenenstad Singapore met de hoge verwachtingen van hun moeder. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.
Een sinister geheim bedreigt de bekendste Amerikaanse presidentsverkiezingen. De erfgenamen van A.C. Porter is de zesde winnaar van de Hebban Thrillerprijs.
