Bijzondere leeservaring over het dagelijks leven - en de liefde- in de oorlogsjaren

Bobby-Dear is een roman die je meeneemt naar ‘de gewone mens’ in oorlogstijd. De brieven van Bob en Leny geven een inkijkje in hun leven, en hoe zich dat ontwikkelt gedurende de oorlogsjaren – terwijl hun liefde voor elkaar een belangrijk onderwerp blijft.

Je volgt hoe de oorlog voor hen op een bepaalde manier normaliseert. Ze zijn flexibel in allerlei veranderende omstandigheden, niet zonder emotie, maar wel met een soort onverzettelijkheid. Ik vond dit een hoopvol universeel beeld van de veerkracht van mensen in crisissituaties.

Daarnaast vormen de brieven een fijn psychologisch samenspel, waarbij Bob wat somber en pessimistisch van aard is, en Leny hem steeds met dapperheid en een bepaalde bravoure tegemoet treedt, waar hij weer moed uit put. Juist door hoe anders ze zijn, kunnen ze elkaar heel mooi bijstaan.

In hun toch prille relatie is ook de openhartigheid naar elkaar toe verfrissend. Ik moest hardop lachen om de strenge wijze waarop Leny Bob aanspreekt op zijn kleding, en hoe kwetsbaar en meegaand Bob daar op reageert. En ook de terugkerende overpeinzingen over de morele juistheid van hun intimiteit geven een mooi tijdsbeeld van de heersende normen.

Lenny heeft het verhaal naadloos bij de brieven geschreven, de verhalende gedeeltes en de brieven van Bob en Leny vallen als een puzzel in elkaar, het klopt – dit is voor je gevoel precies hoe het moet zijn geweest.

Ook vind ik de afsluiter erg fijn; de persoonlijke verhalen rond Bob en Leny als opa en oma van Lenny geven het geheel wat lucht, dienen als een soort bespiegeling en geven hier en daar wat meer context. Zoals je na het lezen van een goed boek graag met iemand erover wil praten, zo fungeren die laatste hoofdstukken nu alsof je het er even over kunt hebben met de auteur.

Tijdens en na het lezen van Bobby-Dear leefde ik echt even ‘met Bob en Leny’.