Avonturen, streken en compassie voor de schelm in dit reisverhaal

(Deze recensie heeft betrekking op de Spatterlight versie van 2017)
Hij is terug! In dit tweede deel van de Cugel Saga vervolgt de schelm Cugel zijn avontuur. In onze vorige recensie kon je lezen hoe de dief Cugel, die zichzelf Cugel de Slimme noemt, door de tovenaar Iucounu, beter bekend als de Lachende Magiër, op pad wordt gestuurd om de ogen van de overwereld te bemachtigen. In dit tweede deel gaat zijn avontuur vol tegenslagen verder. Nog heerlijker dan het eerste deel. Als je houdt van fantasy mag je dit boek niet missen!


Losstaand te Lezen
Dit boek is prima te lezen als losstaand verhaal en daarom is het makkelijk te zeggen dat je dit boek gelezen móet hebben. Waarom het zo’n heerlijk boek is, en beter dan het voorgaande deel, zal in deze recensie duidelijk worden.

Gepromoot als deel 3 van de Stervende Aarde verhalen is dit boek prima als één losstaand verhaal te lezen. Al is “Ogen van de Overwereld”, het boek dat hieraan vooraf gaat en óók over Cugel verhaalt, natuurlijk een mooie toevoeging om wat meer achtergrond informatie te hebben over het karakter en zijn reis. Echter, ook zonder dat deel gelezen te hebben is het verhaal prima te volgen.

Het verhaal
Cugel, een anti-held, is bezig met zijn reis naar huis. Een reis vol uitdagingen, triomfen en meer onverwachte tegenslagen. De wereld van de stervende aarde is er een vol gevaar: rare wezens, volkeren met ieder hun eigen gewoontes, bovennatuurlijke krachten en wezens die doen alsof ze deze bezitten. Maar Cugel noemt zichzelf niet voor niets de slimme en probeert overal te profiteren en mensen een poot uit te draaien. Heerlijk vermakelijk.

Zo belandt hij aan het begin van het verhaal op een strand waar geadviseerd wordt om ‘s nachts tien voet in het zeewater te gaan staan om de rostgobbers te ontwijken. Niet een aanlokkelijk vooruitzicht voor iemand die vermoeid is na een lange reis. Gelukkig mag hij gebruik maken van Twango’s gastvrijheid en wordt hij door diens bedienden binnengelaten in het grote landhuis. Hier doet hij zich tegoed aan een luxe maal. Een grove fout, blijkt snel, want Twango’s kleine duivelse wezentjes Gark en Gookin laten hem niet meer gaan, zetten alles wat hij verbruikt heeft op een rekening en laten hem zwoegen om zijn verbruiken terug te betalen. Cugel moet duiken in de modder om schubben te verzamelen van een wezen dat daar ooit neer is gegaan. Het vinden van de meest waardevolle schub, de Hemelklievende Spettterlicht Pectoraal, zal verandering brengen aan zijn lot.


De sfeer

Minder grimmig als het vorige deel maar met nóg meer streken en weddenschappen. Waar ‘Ogen van de Overwereld’ voorspelbaar werd - als in dat Cugel steeds denkt iemand te slim af te zijn en uiteindelijk wordt afgetroefd - eindigt dit verhaal op een positievere noot. En dat verdiend Cugel ook wel.En jij ook als lezer want na alle hindernissen gun je het hoofdpersonage ook eens wat geluk. Hoe dat allemaal te werk gaat verklappen we je niet, want Vance schrijft nog steeds vol humour en weet je als lezer te verassen met de situaties waar Cugel in verzeild raakt. Het verhaal is nog altijd een reisverhaal waarin het hoofdpersonage op een queeste is om thuis te komen en wraak te nemen. Magie bestaat in deze toekomstige wereld, al is niet alles ‘echt’.

Aanrader?

Voor elke fan van Fantasy is dit boek een must-have. Het is niet zo gewelddadig als Game of Thrones, er zijn geen Orcs zoals in Lord of the Rings en de held gaat niet de kast in zoals in Narnia. Maar Cugel is niet de standaard protagonist, de gevechten en onenigheden zijn zo welbespraakt en beleefd dat het moeilijk is het verhaal te vergelijken met andere werken, de streken stapelen zich op in rap tempo en ondanks Cugel’s gedrag kan je als lezer niets anders dan hopen dat er ditmaal toch wél een goede afloop voor hem in het vooruit ligt. Van begin tot eind stelt dit reisverhaal vol vreemde culturen, wezens en obstakels je niet teleur.