Opdat wij niet vergeten

'Ik zal nooit helemaal kunnen zijn waar jij bent geweest en jij nooit helemaal kunnen zijn waar ik nu ben.' Maar Walter verteld wel zijn verhaal over zijn kindertijd tijdens de Tweede Wereldoorlog, zodat wij het nooit vergeten. Want hoe was het om als kind alles achter te moeten laten en onderweg steeds meer kwijt te raken? Hoe is het om te beseffen dat je eigenlijk geen kindertijd hebt gehad?

Walter schrijft in het boek zijn verhaal op voor zijn kleindochter Jenny. Hij neemt je mee in zijn leven waarin hij als Joods jongetje steeds opnieuw moet vluchten en onderduiken in Nederland. Er komt een stukje geschiedenis naar boven van Nederland waar veel mensen niet vanaf weten: o.a. 'het verscholen dorp'. Walter laat zien dat er in de oorlogsjaren veel goede mensen waren die hun eigen leven opofferde om een ander te helpen. En dat zelfs in oorlogstijd mensen van de andere kant werden ontvangen en beschermd.

Het boek heeft een gemakkelijke schrijfstijl en woordkeuze, echter is het lettertype bij de briefhoofdstukken slecht gekozen en redelijk onleesbaar. De letter ‘h’ en ‘b’ lijken vrijwel hetzelfde en dat kan heel storend zijn tijdens het lezen. Daarom ***.