Veel uitweidingen over futiliteiten

We kennen Els Ruiters van haar niet onverdienstelijke thrillerdebuut Geraakt dat vorig jaar verscheen. Eerder schreef de Eindhovense een hele schare kinderboeken en een reeks succesvolle chicklits.

De eigentijdse hoofdpersoon Ava van Amstel, die vorig jaar haar opwachting maakte in Geraakt, keert terug. Niet alleen blijkt ze een nog niet ontrafeld stukje verleden te hebben, haar huidige leven mag op z'n minst stormachtig genoemd worden. De auteur gebruikt de inleiding om terug te grijpen naar een eerdere verhaallijn door eerst Ava's collega Rob Welsman de lezer te laten bijpraten om hierna het stokje over te dragen aan zijn meerdere Ava, de witblonde rechercheur van de politie in Valenberg.

De menselijke resten die gevonden worden in een achtertuin blijken van een vrouw te zijn, haar identiteit blijft echter lang in nevelen gehuld. Nadat de forensische dienst zich erover heeft gebogen mag speurneus Ava, en ook Rob die nog steeds herstellende is van een aanslag op zijn leven, verder met deze puzzeltocht.

Ava heeft zelf ook het nodige op haar bord liggen. Zo is er het innerlijke conflict waarbij gevoelens voor zowel haar nieuwe maat als voormalige partner Danny elkaar lijken af te troeven en probeert ze de haatdragende vader van Rob van haar rug af te houden. Alsof dit niet genoeg is wordt Ava bestookt door een mysterieuze beller die zeer vertrouwelijke informatie heeft over een fatale gebeurtenis op een snikhete julidag in 1999 waar onder meer Ava bij betrokken was.

Het genre thriller hoort garant te staan voor spanning of op z'n minst voor een spannende verhaallijn die pakkend is en dat ook blijft tot het slot. Hoewel de vrouwelijke hoofdpersoon absoluut haar mannetje staat en met Ava van Amstel een personage is gecreëerd waarmee de auteur nog wel even voort kan, kan het niet zo zijn dat door de nadruk op de uitwerking van de karakters te leggen, de rest er eigenlijk wat losjes bij hangt.
Er zijn toch de nodige onvolkomenheden te bespeuren. Zo zegt een en dezelfde persoon óf gisteravond óf gisterenavond terwijl dit laatstgenoemde woord eigenlijk geen standaardtaal in het héle Nederlandse taalgebied is, maar door de auteur wel veelvuldig wordt gebruikt. Om nog een voorbeeld te geven: een omelet lepel je niet naar binnen.

De beschrijvende stijl en de vele uitweidingen over futiliteiten maken van Verborgen verleden weliswaar een prettig en zeker ook een onderhoudend boek, maar dragen helaas niet bij aan een wezenlijk spanningsveld.

Verborgen verleden mag dan niet de allure hebben die een thriller hoort uit te stralen, Els Ruiters weet wél een ijzersterk personage neer te zetten dat de lezers zich nog lang zullen herinneren en dat we naar alle waarschijnlijkheid weer terug zullen zien in een volgend verhaal.