Dwaalspoor

Suzanne Vermeer is één van de bekendste thrillerschrijvers van de lage landen. Met haar boek Dwaalspoor staat er een nieuwe in haar schrijverslijstje. Dwaalspoor is het nieuwste boek van Suzanne Vermeer en is ‘een vervolg’ op Zomeravond. (Je moet Zomeravond niet gelezen hebben om hierin te kunnen volgen.)

Suzanne Vermeer was een pseudoniem van Paul Goeken. Toen hij in 2011 overleed, is er in samenspraak met zijn familie besloten om de naam voort te zetten. Wie nu onder de naam van Suzanne Vermeer schrijft is een groot mysterie. In totaal zijn er al meer dan 30 boeken onder de naam verschenen, waaronder ook Dwaalspoor. Het eerste boek verscheen in 2006, waarna er verscheidene zomer- en winterthrillers uitgegeven zijn.

Tijdens een vakantie in het Zwarte Woud overlijdt Vincent. Zijn vrouw, Sylvia, laat hij achter met veel verdriet en een bedrijf dat in de problemen zit. Eerst denkt men dat Vincent overleden is door een tragisch ongeval, maar al snel komen ze erachter dat er meer aan de hand is. Hier wordt ook Sylvia mee geconfronteerd.

Ik heb tot nu toe twee boeken gelezen van Suzanne Vermeer: Lentevuur en Dwaalspoor. Ik wou Dwaalspoor graag lezen omdat ik Lentevuur zo een kort en krachtig verhaal vond. Net de juiste lengte, en een mooie verhaallijn. In Dwaalspoor stoorde de lengte mij net. Ik vond dat er een te grote verhaallijn op een te klein aantal pagina’s werd gegoten. Het einde van het verhaal vond ik dan ook heel beknopt. Er gebeurde te veel waardoor er heel wat diepgang miste en er abrupt werd afgerond. Ik heb het gevoel dat er 2 delen waren in het boek, de intro en het einde. Ik miste nog wat delen ertussen. De lengte van het boek heeft ook wat invloed gehad op de verhaallijn, maar in het algemeen vond ik deze wel geslaagd. Het was heel voorspelbaar, maar op een fijne manier verteld.

Het boek werd verteld vanuit het perspectief van Sylvia. Dit werd naar mijn mening soms wat eentonig. In dit boek had er gemakkelijk nog een extra vertelperspectief in kunnen zitten.
Hoe de personages werden neergezet vond ik dan weer wel geslaagd. Ik denk dat het realistische karakters waren, die realistische keuzes maakten. Ik had een beetje bang dat de rouwende Sylvia te neerslachtig ging zijn voor mij, maar dit was zeker niet het geval. Ik denk dat Sylvia een echt persoon zou kunnen zijn die door het rouwproces gaat: soms verdrietig, soms boos, soms blij, … Dit vond ik heel fijn om te lezen.

Voor mij is het boek een aanrader voor iedereen die van het genre houdt, maar geen zwaar verhaal wil lezen. Ik houdt niet echt van het thrillergenre dus misschien was ik niet heel objectief. Het is zeker een thriller, maar niet één waarbij je het in je broek doet van de schrik. Ik heb er ook heel vlot kunnen doorlezen. Het is een boek waarvan ik blij ben dat ik het gelezen heb, maar die zeker niet in mijn top tien beste boeken aller tijde gaat staan. Er zaten te veel storende factoren in, die tegen het einde van het boek echt irritant werden.

Waarom Suzanne Vermeer zo een grote schrijver is, is voor mij nog een raadsel. Maar ik wil Suzanne Vermeer zeker nog een kans geven, en ik hoop dat het volgende boek mij dan toch wat meer kan overtuigen.