aangrijpend en ontroerend

“De oorlog die mijn leven redde” speelt zich af tijdens de Tweede Wereldoorlog in Groot Brittannië.
Ada is geboren met een klompvoet, die niet direct is behandeld, zodat ze op 10-jarige leeftijd nog steeds niet goed kan lopen. Haar moeder verwaarloost Ada en houdt haar binnen uit schaamte voor haar voet. Op een dag worden alle schoolkinderen, door de dreiging van de oorlog in Londen, overgebracht naar het platteland. Zo ook Ada’s broertje Jamie, die wel naar school gaat. Ada besluit met haar broertje mee te gaan en ontvlucht zo haar moeder.
De inwoners van het dorp op het platteland nemen allemaal enkele kinderen op in hun gezin. Alleen Ada en Jamie worden, mede door hun verwaarloosde uiterlijk, niet opgenomen in een gezin. Uiteindelijk worden ze ondergebracht bij een alleenstaande vrouw, genaamd Susan Smith.
Bij Susan worden de kinderen eindelijk opgevoed en gevoed. Ada komt voor het eerst buiten en ziet voor het eerst gras, bloemen en ook maakt ze kennis met de pony van Susan.
Ze leert zichzelf ponyrijden en lopen met krukken en ze bloeit helemaal op. De kinderen worden niet meer mishandeld en leven – ondanks het uitbreken van de oorlog – niet meer in angst. Maar als hun moeder plotseling op het toneel verschijnt, dreigt alles weer als vanouds te worden…
Een prachtig en aangrijpend boek over angst, mishandeling, liefde en opstand. De titel wordt duidelijk aan het einde van het verhaal, wanneer Ada zich verzet tegen haar moeder.
De auteur heeft een mooie en vlotte schrijfstijl en weet de gevoelens van Ada, maar ook van haar broertje Jamie, prachtig te verwoorden. Zo komt het dat je soms met tranen in je ogen verder leest.
De oerkracht van Ada, het zelfvertrouwen dat ze uiteindelijk krijgt en de wil om verder te leven en te genieten van de alledaagse mooie dingen zijn zeer emotioneel en boeiend beschreven. Nu ben ik alleen nog benieuwd wat er na de oorlog van Ada geworden is…