Oogopener ...

Ik deed mee aan een giveaway en hoopte een van de gelukkigen te zijn.. De inhoud fascineerde mij en ik was superblij dat ik een van de winnaars was.
Het verhaal wordt verteld door Hannah en door Clay, beiden vanuit hun eigen standpunt. Niet erg origineel, zal u misschien denken en dat is ook zo. Maar was wel origineel was, was de manier waarop de auteur het op papier zette. Niet afwisselende hoofdstukken zoals je meestal ziet maar de wereld van Hannah in blauwe print en die van Clay in het zwart. Heel mooi gedaan optisch maar ook leuk om te lezen want zo krijg je een soort van interactie die er eigenlijk in het echt niet is.
Waarom heb ik toch ergens gemengde gevoelens? Er waren hele mooie stukken in het boek, maar soms vond ik ook dat Hannah het allemaal misschien wat te zwaar opnam. Of misschien ben ik te nuchter? Of misschien is het de opeenstapeling van kleine dingen die een te hoge berg gaan vormen?
Ik heb er in ieder geval stof tot nadenken aan over gehouden. Hoeveel vrienden heeft iemand? Of nog belangrijker tot wat zijn die vrienden bereid als de nood het hoogst is? En zijn wij niet allemaal vooral met onszelf bezig en zien we niet wie behoefte heeft aan onze aandacht?
En komt het besef dat iemand een stille noodkreet zond, niet vaak veel te laat? Hoe gaan wij dan met het schuldgevoel om, als we er al een hebben ...
Bedankt Hebban en uitgeverij Lemniscaat.