Amsterdam was een tint donkerder geworden...

Het boek dat me in één keer meenam van cover tot achterflap, op een te warme zaterdagmiddag in oktober tot de daaropvolgende zondagmorgen. Ik beleefde en droomde het boek in filmbeelden tijdens het omslaan van de pagina’s. Hoorde de verhalende stem van Reinier in elke alinea.

Vele zinnen uit het boek staan helder op mijn netvlies. De mooiste kiezen is onmogelijk: ‘Amsterdam was een tint donkerder geworden’. En: ‘Niet in de dwarsstraten van Amsterdam, waar hij het einde van de nacht en het begin van de ochtend ontdekte’. Of: ‘Hij, de verzamelaar van herinneringen, maar deze herinnering was niet blijven hangen’.
Ik wil zo graag in al die zinnen blijven. En dat is niet omdat ik het rauwe rouwgevoel van broer tot zusje… of van zusje tot broer herken. Dat is omdat ik houd van het leven waarin we elkaar verhalen vertellen, naar elkaar luisteren en ons zo meer kunnen verbeelden. En een leven waarin we niet alleen kijken, maar elkaar zien. Elkaar écht zien.

Pure schoonheid. Strandvogel heeft mij geraakt. Ik beloof nog beter te zien.

Het bijbehorende teaser filmpje, met de zo vertrouwde voice-over, vraagt om verfilming van het boek. Dat moet lukken samen met zo’n echtgenote en twee talentvolle zoons! Lees Strandvogel!