Tim Krabbé laat het verkeerde beeld zien

Ik had best hoge verwachtingen van De grot van Tim Krabbé. Zijn boek Het gouden ei vond ik spannend en goed geschreven, dus ik was benieuwd naar dit verhaal. Maar eerlijk gezegd viel het me zwaar tegen.
Het verhaal draait om Argon, die vroeger bevriend was met een jongen genaamd Axel. Jaren later duikt Axel weer op en sleurt Argon mee in iets gevaarlijks. Krabbé probeert duidelijk te laten zien dat Axel een soort manipulator is, iemand die Argon steeds beïnvloedt en uitdaagt. Maar dat is juist waar ik me aan stoorde: Argon is geen kind meer. Hij is een volwassen man, met een baan en een leven, en toch laat hij zich zó makkelijk meesleuren. Alsof hij geen eigen wil of ruggengraat heeft. Ik snap dat vriendschappen ingewikkeld kunnen zijn, maar het voelde hier vooral alsof Krabbé Argon expres zwak neerzet om het verhaal te laten werken.
Wat me ook opviel, is dat er nauwelijks echte emotie in het boek zit. Alles wordt een beetje kil en afstandelijk verteld. Daardoor kon ik me totaal niet inleven in de personages, en vond ik het moeilijk om echt mee te leven met wat er gebeurde. De spanning bleef voor mijn gevoel ook uit — je verwacht dat het ergens heen gaat, maar dat moment komt eigenlijk nooit echt.
Misschien spreekt dit boek mensen aan die houden van sobere, wat filosofische verhalen, maar voor mij werkte het gewoon niet. Argon had echt niet zo’n slachtoffer hoeven zijn. Hij had keuzes, en het was frustrerend dat hij die niet gewoon maakte.