woorden tekort voor deze ruim bemeten roman

Dit is dè roman voor hen die lijden of geleden hebben aan een burn-out. (Ook voor degenen die dat niet doen of deden overigens.) Debutant Arend Smits, zelf ervaringsdeskundige, heeft in “Het Tussenparadijs” de insteek gekozen van een hoofdpersoon die met ernstige burn-outverschijnselen thuis zit. De 52-jarige Allart Wessels is niet zozeer onderuit gegaan door zijn werk, dat hij in feite met plezier doet, maar door het disfunctionerende management eromheen; een leidinggevende die nul respect afdwingt en slechts door een gebrek aan gewicht boven is komen drijven. Hoe herkenbaar zal het voor veel lezers zijn.
Allarts burn-out loopt als een rode draad door een verhaal dat uitermate knap en verfijnd geschreven is. De impact van de burn-out op Allarts leven komt in de eerste hoofdstukken prominent aan bod. Daarna gaat het verhaal een andere richting op. Smits hanteert daarbij een techniek waarmee hij niet de makkelijkste weg bewandelt, maar die hij in deze roman zeer succesvol toepast: hij voert Allart in sommige passages als verteller op. Nadat hij de ergste klap van zijn burn-out te boven is, besluit Allart namelijk te gaan schrijven over de geschiedenis van zijn familie. Op de achterflap van “Het Tussenparadijs” wordt al een aantal dramatische voorvallen, die zich in Allarts jeugd hebben voorgedaan, onthuld: een vliegramp, een weggelopen zus en een verdwenen oom. Gebeurtenissen die weinig met elkaar te maken lijken te hebben, maar waarvan Allart tijdens het schrijven ontdekt dat er wel degelijk een sterk verband is. Hoe verder hij komt met zijn naspeuringen, des te negatiever de gevolgen daarvan voor het herstel van zijn burn-out, zeker als hij ontdekt dat zijn eigen rol in de familiegeschiedenis veel groter is dan hij ooit heeft geweten.
Arend Smits neemt je mee Allarts leven in, waarbij je als lezer alle smaken van het werkelijke leven voorgeschoteld krijgt: liefde en haat, vreugde en verdriet, bewondering en afschuw. Soms zitten die emoties zo dicht op elkaar dat je een glimlach en een brok in je keel op een en dezelfde bladzijde ervaart. Daarbij bedient Smits zich van heerlijke dialogen en veelvuldig gebruik van cliffhangers, zonder dat die laatste irritant worden.
Het enige minpunt van dit boek: lees het niet als je op het punt staat ergens naartoe te gaan, of als je je voorgenomen hebt op tijd te gaan slapen. We hebben er namelijk een schrijver bij wiens werk je niet weg kunt leggen. Volgens info van de uitgever verschijnt Smits’ tweede boek (“Esther”) medio 2023. Een werk om naar uit te kijken, omdat “Het Tussenparadijs” weliswaar een afgerond verhaal is, maar zeker ook een paar “open eindjes” heeft. Al met al een debuut dat 5 dikke sterren krijgt, waar er minstens 6 gegeven zouden moeten worden.