Grimmig, maar brilliant!

Sprookjes (en enge films) zijn ontworpen om zowel te troosten als angst aan te jagen. Wat "Pan’s Labyrinth" onderscheidt, wat het tot kunst maakt, is dat het zijn eigen magische denken in balans brengt met de wetenschap dat niet iedereen nog lang en gelukkig leeft.

Het verhaal heeft twee eindes, twee laatste beelden die blijven hangen in spookachtige, onopgeloste spanning. Hier is een prinses, glimlachend hersteld op haar troon, gebaad in gouden ondergronds licht. En hier huilt een volwassen vrouw ontroostbaar in de harde blauwe schemering van een wereld die buiten het bereik van fantasie ligt. Het is inderdaad een spannend boek om te lezen, vooral als je van donkere humor houdt.