Pffff, wat een terechte heldere aanklacht.

Dit is het verhaal over Marina Sabatier. Het verhaal wordt geschreven in de vorm van korte interviews met toeschouwers van het misbruik van dit jonge kind. Tijdens het lezen dacht ik zo nu en dan dat ik de emoties te veel vond ontbreken. Nu ik het uit heb vind ik juist dat de aanklacht hierdoor veel sterker wordt. De toeschouwers hadden onderdrukte emoties (de dromen verwijzen daar naar volgens mij). Volwassenen, het liefst de ouders, moeten kinderen beschermen. Systemen, instellingen en procedures kunnen natuurlijk niet in de plaats komen van de verantwoordelijkheid die je als mens hebt. Dit lijkt mij de terechte aanklacht die Alexandre Seurat in deze korte roman overbrengt. Wat een verschrikkelijk aangrijpend verhaal. Doordat Seurat het meisje Diana noemt worden we ook op het feit gedrukt dat deze geschiedenis slechts een van vele is. Ik geef het boek vier sterren omdat ik denk dat de vorm en structuur ertoe bijdragen dat het woord machteloos niet kan gelden in vergelijkbare situaties. Daadkracht is op zijn plaats.