Onze eindeloze dagen

Het verhaal gaat over Peggy die samen met haar ouders James en Ute in Londen woont. Het huis waar ze wonen heeft een kelder waar James een voorraad aan voedsel en andere dingen bewaard voor als de wereld zal ''vergaan". Het heeft een tuin met een schommelbank en ligt aan de rand van een begraafplaats.
Wanneer Ute op tournee gaat door Duitsland als pianist, neemt James zijn dochter Peggy mee op vakantie. Peggy komt er achter dat het wel een vreemde vakantie is. Het is allemaal wel erg extreem wat ze meemaken. Zo laat James zijn dochter geloven dat de wereld om hen heen is vergaan en dat zij als enigen over zijn gebleven. Ze leven samen midden in het bos in Bayern in die Hutte. En dat niet even, nee negen jaren lang. Dit zijn dingen die je je eigenlijk helemaal niet kunt voorstellen.

Ik kon eerst helemaal niet in het verhaal komen. Ik vond het heel lang duren voordat er ook echt iets ging gebeuren. Ik moest me er zelf dan ook toe zetten om verder te lezen. Ik kende de schrijfstijl van Claire Fuller helemaal niet, maar bij een volgend boek zou ik haar wel de tip geven om er voor te zorgen dat het verhaal zo loopt dat het de lezer gelijkt boeit. Dat ze de lezer bij de hand neemt door het verhaal heen. Dit deed ze aan het einde van het verhaal echter wel. Dit maakte een hoop goed en maakte het toch nog een mooi verhaal om te lezen.