Zeer raak

Ik heb zelf in mijn herinnering niet het element bekeren of domineren erkend als gegeven binnen de familie; zowel als kind was er bij mij thuis nooit sprake van. Onze omgang met de buren e.a. in Makassar was in mijn beleving volstrekt egalitair, ras of godsdienstgeschil werd door mij niet ervaren en ook waren mijn ouders in hun werk in geen enkel opzicht competitief met de Zending; bijvoorbeeld. Ook heel weinig voor mij (ook achteraf) koloniaal. Mijn ouders spraken goed Maleis en mijn vader heeft zeker overwogen Warga Negara te worden (de nieuwe Indonesische nationaliteit aan te nemen). Hij is – ook in dekolonisatie tegenstellingen en super nationalistische periode van Sukarno – menigmaal langere tijd in Indonesia geweest als expert, volledig geaccepteerd. Hij had weinig op met de Nederlandse politiek. Ook in kerkse affaires gedroeg hij zich neutraal en onafhankelijk. Als de religieuze missie ter sprake kwam was hij vaker ironisch en afstandelijk. Ik denk dat zijn eigen katholicisme erg leek op dat van van Kilsdonk S.J. zoals wij het gekend hebben; mijn moeder was vromer maar zeker niet zonder kritiek op het handelen van de religieuze harde kern. Zij waren beiden bevriend met van Kilsdonk.
Dat mijn ouders van Dries en de zijnen zouden hebben verwacht dat er ook een missionerende factor zou spelen in hun keuzen is voor mij evenmin waarschijnlijk. Voorop stond altijd, aan tafel en in hun contacten, de medische opdracht tot wetenschap liefst beschikbaar maken voor degenen die er behoefte aan hadden. ‘Medicus Mundi’ dat was de missie; de uitzending en steun van katholieke sponsoren even welkom als van alle anderen met name de regering en liefst van het land waar zij werkten. Er waren m.i. geen verschillen van inzicht of opvatting tussen mijn vader en Dries daarover. Het verdriet in het tweede deel was, voor mijn vader, dat zijn zoon een buitengewoon begaafde arts was die een ideale Medicus Mundi had kunnen blijven maar die rol niet kon blijven spelen omdat hij slachtoffer werd van de bipolaire stoornis, Daarover was mijn vader oprecht verdrietig maar niet boos. Wij hebben het als gezinsleden ook lang niet begrepen en Dries verzette zich heel lang tegen de diagnose en de consequenties. Toen hij daarover heen kwam, ook t.g.v. de medicatie en de acceptatie van zijn geliefden was hij weer op zijn manier de oudste zoon en in rust. Ik ben met hen samen op een lange vakantiereis geweest in Spanje en we hebben van elkaar genoten zonder dat er een kwaad of teleurgesteld moment geweest. Het verleden was wat er was geweest en het was goed geweest. Dit zijn notities waarin ik afwijk van de interpretatie die mijn nicht Mar aan de gebeurtenissen geeft, maar het doet niets af aan haar beheer en bewerking van de feiten en gebeurtenissen die ons beiden bekend zijn.
Janus Oomen 14.02.2020