Het is een vlot geschreven boek

met afwisselend ontroerende momenten en bikkelharde realiteit.,Het vraagt nogal wat van het inlevingsvermogen van de lezer om te bedenken dat het Romeinse Rijk er nog steeds is. In Romanitas heerst de Romeinse keizer nog steeds over het grootste deel van de wereld, de slavernij is nooit afgeschaft en als je de wet overtreedt, word je gekruisigd. In deze barre wereld plaatst Sophia McDougall haar helden Marcus, Una en Sulien die alle drie reden hebben om van de samenleving te vluchten. Ze komen elkaar tegen en vormen een onbreekbare band.

Marcus is neef van de keizer, die moet vluchten als zijn ouders zijn vermoord. Een van de risico’s in het oude Rome was moord en doodslag in de keizerlijke families, waarmee neven probeerden concurrenten voor de hoogste post opzij te schuiven zodat zij zelf op het pluche konden komen. In McDougalls herschapen Romeinse Rijk volgt de keizerlijke familie de aloude traditie. Una en Sulien zijn ontsnapte slaven die proberen in de politiestaat te overleven. Het verhaal is eigenlijk oud en versleten. Ontsnapte slaven die vriendschap sluiten met een lotgenoot die van keizerlijke afkomst blijkt te zijn. Ze beleven avonturen, worden in het nauw gedreven, maar uiteindelijk wint het Goede van het Kwade.

Maar daarmee wordt het werk van McDougall onrecht aangedaan. Zij weet een logische lijn te trekken van de Romeinen in de oudheid naar de fantasie van de moderne tijd. Uitvindingen als auto´s, vliegtuigen, televisie en auto´s vinden een plaats in haar wereld. Maar andere zaken zijn barbaars gebleven, zoals de moderne manier van kruisigen die de lezer kippenvel bezorgen.

Het is een vlot geschreven boek, met afwisselend ontroerende momenten en bikkelharde realiteit. Vreemd genoeg heeft zij er wel voorgekozen om de twee gevluchte slaven geestelijke krachten te geven waardoor het boek zo nu en dan ‘fantasy-achtige’ trekken krijgt. Het is nergens echt storend, maar het vraagt opnieuw inlevingsvermogen van de lezer, die het toch al zwaar heeft met Romanitas.