mijn mening/recensie

Ik heb het boek De aanslag van Harry Mulisch gelezen. Ik heb het boek gelezen, omdat mijn leerkracht het mij aanraadde. Naar mijn mening was het boek niet te saai, maar ook niet heel leuk om te lezen. Als ik iets over de oorlog wil lezen, wil ik dat het boek over Hitler en de Nazi gaat, over mensen die zijn gevlucht uit kampen of iets in die richting. Ik vond de opbouw en het taalgebruik een beetje moeilijk. Soms moest ik delen 3 keer opnieuw lezen tot ik ze begreep. De locaties die de schrijver heeft gekozen vind ik niet bij het boek passen. Ik had gedacht dat het verhaal zich ergens in Duitsland zou afspelen. De personages zijn antipathiek, want het zijn meestal mensen die sterven, anderen vermoorden, gepest worden of verdrietig zijn. De tijd van het boek is wel passend. Het boek speelt zich af tijdens de tweede wereldoorlog en dat is in het jaar 1945.

Dit is zeker niet de eerste keer dat ik een oorlogsroman heb gelezen, maar ik had iets totaal anders verwacht van dit boek. Het lijkt niet op de oorlogsboeken die ik heb gelezen, zoals De jongen in de gestreepte pyjama van John Boyner of De kleuren van het getto van Aline Sax. Ze noemen dit wel een oorlogsroman, maar het thema komt alleen voor in het hoofdstuk Proloog en 1945. Het wordt zelden weer eens vermeld na een hoofdstuk of twee. Als ik denk aan oorlog, denk ik aan mensen die slecht worden behandeld in concentratiekampen of mensen die van land naar land zijn gevlucht door een oorlog. De enige reden waarom ik het boek heb verder gelezen is omdat ik dacht dat er misschien meer over een oorlog zou verteld worden, maar dat was dus niet het geval.



Ik heb een paar elementen gevonden in het boek die ik vreemd of schokkend vond. Wat ik bijvoorbeeld vreemd vond, is dat Karen haar vaders hagedissen vermoordt, omdat hij zich schuldig voelde. Wat me choqueerde, is dat Antons ouders zo snel dood zijn gegaan en wat ik romantisch vond is dat Anton meteen verliefd is geworden op Saskia en dat ze trouwen. Zelf kon ik niet meeleven in de personages, omdat het boek is geschreven in het hij-perspectief.


"Anton staarde hem aan, en plotseling overspoelde het hem. Met zijn handen tegen zijn gezicht wendde hij zich af en begon te snikken. Zij stierf. Op dit moment stierf zij voor hem, eenentwintig jaar geleden, en tegelijk daarmee verrees zij als wat zij voor hem betekend had, eenentwintig jaar lang, verborgen in de duisternis en zonder dat hij eigenlijk ooit aan haar dacht, want dan had hij zich moeten afvragen of zij nog leefde." Op p.163 is dit een passage uit het boek die mij geraakt heeft, omdat het niet leuk is om te horen dat iemand is gestorven.