Luisteren naar je kinderen

Paul van Dukenburg is een pseudoniem van een man die heeft geleerd te leven met de gevolgen van mishandeling en misbruik. Hij laat in zijn boek verschillende van de kinderen die hij in zich meedraagt aan het woord. Dat is moeilijk en waarom dat moeilijk is vertelt hij als auteur van dit boek tussen de verhalen van de kinderen door. Hij kreeg de diagnose DIS. DIS betekent heel kort gezegd dat er meer dan één persoonlijkheid in een persoon aanwezig zijn. Het zijn in zijn geval heel wat . In de psychiatrie is de theorie dat een kind een persoonlijkheid afscheidt als het ervaringen heeft die zo erg zijn dat het er niet verder mee kan leven en zijn ontwikkeling blokkeren. Kinderen willen verder ontwikkelen en leven, dus wordt een stuk van ervaring afgesplitst tezamen met het kind dat het ook is geweest. Het is logisch dat deze afgesplitste delen zich goed verstoppen of afschermen, confrontatie met wat ze meegemaakt hebben was immers te zwaar. Paul lukt het om ze aan het woord te laten door te schrijven. Dat levert een mooi boek op met een titel die helemaal verklaard wordt als je deze achtergrond kent.
Op het omslag van "Later als ik groot ben" staat een tekening. Het is een zelfportret van een vrouw dat gemaakt is door een deel van Paul. Zij mag er zijn.
De schrijver vertelt over zijn moeizame therapiegeschiedenis en het grote belang van schrijven voor zijn herstel. Daarmee verdient zijn boek een plaats naast andere boeken met een vergelijkbaar thema.
Trauma is een geweldige voedingsbodem voor kunst, schrijven is voor velen een geweldig middel tot herstel. Dat toont Paul van Dukenburg met dit boek. DIS is niet erg bekend. Dit boek kan bijdragen aan meer kennis en acceptatie.
Het boek krijgt vier sterren en niet vijf omdat de vormgeving enigszins afbreuk doet aan de kwaliteit.