Huiveringwekkend, demonisch en akelig vreemd

"ZIELENMENNERS", is de nieuwste roman van Terrence Lauerhohn. Na zijn boeiende toekomstthriller "Nirwana”, verwachtte ik veel van zijn laatste roman. Ik heb dan ook de 289 pagina's in drie nachten verslonden, waarbij ik van de ene verrassing in de andere ben gevallen.
"Zielenmenners" is het verhaal van Suzan, een jonge ambitieuze politierechercheur in Manhattan, die samen met haar partner Bill, jacht maakt op twee seriemoordenaars. Heel snel moet ze tot haar verbijstering vaststellen dat verscheidene gebeurtenissen in strijd zijn met de natuurwetten. De weg naar de waarheid voert haar naar plaatsen die enkel maar in nachtmerries voorkomen.
De titel en de cover van het boek zijn een duidelijke hint over de inhoud van het boek. Toch kan ik "Zielenmenners" in geen enkele categorie onderbrengen. Het verhaal is een mengeling van diverse categorieën. Het eerste derde deel leest als een thriller en handelt over een dubbele moord begaan door een of meerdere seriemoordenaars. Maar bepaalde aanwijzingen en macabere gebeurtenissen bezorgen Suzan en lezer kippenvel. Suzan twijfelt aan haar verstand en weigert haar duistere vermoedens kenbaar te maken. Haar ergste nachtmerries worden werkelijkheid en de lezer stapt een sombere en genadeloze wereld in waaruit hij of zij niet meer kan ontsnappen.
Het tweede derde deel vertelt een gevaarlijke ontdekkingsreis in een onderwereld bewoond door eigenaardige wezens.
Het laatste derde deel is dan weer eerder klassieke horror, waarin de lezer vooral wil weten hoe Suzan eventueel uit deze genadeloze, bloederige wereld zal kunnen ontsnappen.
"Zielenmenners" is een verrassende roman, veel meer dan een gewone horrorthriller. Het gaat over innerlijke angsten, over engelen en demonen die de humaniteit beïnvloeden. Een poëtische knipoog aan Stephen King, Edgar Allan Poe en Clive Barker; een verhaal voor echte fans.
Het verhaal is vlot geschreven, onderhoudt een strak ritme met meerdere wendingen, vooral in de eerste twee derden van het verhaal en biedt een verrassende ontknoping. Opgepast, het is een boek dat je heel aandachtig moet lezen om geen details te overzien, vooral niet in de eerste twee derden van het verhaal. Zo kun je je eigen voorstelling maken van een vreemde, maar interessante wereld waarin de protagonisten zich bewegen. Terrence Lauerhohns beschrijvingen van een onderwereld bewoond door demonische en engelachtige schepsels in donkere plaatsen en holen waar geen normaal mens zich zou wagen, zijn voldoende uitgewerkt om de lezer toe te laten zich daar een duidelijk beeld van te schilderen. Iedereen kan zich dus een eigen foto van deze wereld voor zijn geestesoog halen. Een onderwereld die geen normale mens zou willen bezoeken.
De dialogen zijn pittig. Typisch Lauerhohn. De personages zijn voldoende uitgewerkt en de lezer kan zich in Suzan terugvinden om samen met haar de jacht naar de waarheid mee te beleven. Doordat het een ongewoon verhaal is dat moeilijk in één categorie onder te brengen is, zullen mogelijkst fans van de een of andere categorie zich moeilijk in het verhaal terecht vinden. Dit soort verhalen is ook niet mijn voorkeursliteratuur, maar ik heb het in drie nachten met gemengde gevoelens gelezen, 100 pagina's per nacht, en ik vond het een zeer interessante ervaring. Uiteindelijk heb ik ervan genoten, denk ik. Na de laatste pagina bleef ik even stilliggen en naar het plafond staren, niet goed wetend wat me overkomen was. En hoe vreemd het ook moge klinken, in mijn geest zag ik diverse scenes terug. Nog dagen moest ik geregeld aan het verhaal terugdenken. En als een verhaal dat kan teweegbrengen, is het een zeer goed verhaal.
Eindverdict: Goed geschreven, boeiend, akelig vreemd, huiveringwekkend demonisch, en soms onsmakelijk bloederig. De gepaste cover geeft meteen de toon aan.
Een aanrader voor fans van onconventionele lugubere en demonische literatuur.