Mijn leven is volleefd

Is het mogelijk om licht te schrijven over wat velen als een zwaar onderwerp beschouwen? Ja, bewijst Gertrude Klinkhamer in deze roman over Elsie die haar leven als volleefd beschouwt en daarom afscheid wil nemen.

Klinkhamer is in staat om je als lezer volledig mee te nemen in de gedachten en de gevoelens van haar hoofdpersonage, dat terugkijkt op haar leven en vervolgens constateert dat er weinig tot niets meer is om naar uit te kijken. Op lichte toon en met een diep psychologisch meevoelen volgt zij Elsie in haar overpeinzingen en gesprekken alsof ze tegenover je aan tafel zit. En laat je tot nadenken stemmen.

Nog weken nadat ik Slotakte ademloos had uitgelezen, spookte mijn eigen leven door mijn hoofd (ik ben 70) en vroeg ik mij af wanneer ik mijn eigen leven als volleefd zou beschouwen. En, wanneer dat eenmaal zo zou zijn, hoe ik dan op waardige wijze afscheid zou kunnen nemen van mijn leven. Klinkhamer laat zien dat een antwoord op deze vraag anno 2023 nog niet eenvoudig is te geven. Maar veel belangrijker dan dit, is dat zij mij ertoe heeft aangezet om mij deze vraag te stellen.

'Geschiedenis van mijn dood', zoals de ondertitel luidt, is geen treurig verhaal over de dood, maar een levendig verhaal met het enig mogelijke slot voor ieder van ons.

Een schrijftalent is opgestaan.