Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Het busje "zout" dat nooit gebruikt wordt.

ineke albers 10 mei 2015
"Dit is het verhaal van drie oude mannen die ervoor hebben gekozen zich onzichtbaar te maken in het bos". "Drie mensen voor wie vrijheid het hoogste goed is." "En hoe je wilt sterven."



Zo begint dit prachtige boek.



Een fotografe die foto's maakt van mensen die de Great Fires van 1916 hebben overleefd. Boychuck is een van die overlevende waar zij naar op zoek is. Via, via komt zij erachter waar hij woont. De fotografe stuit op een kleine mannengemeenschap in een oerbos. Daar wonen Charlie 89 en Tom 86 en Ed, Edward of Boychuck is net overleden. Deze mannen hebben ieder een verleden waar ze niet graag over praten. Zij wordt daar niet met open armen ontvangen, bang dat hun leventje verstoort wordt. Maar zij is een volhoudende tante die zich niet gauw laat afschepen. Zij maakt foto's van de hond van Charlie zo heeft zij een reden om terug te komen.

Bruno en Steve, zij wonen in de buurt van het bos. Steve heeft een hotel geerfd, vandaar uit kunnen zij hun zaakjes regelen. Ze houden zich bezig met alles wat verboden is. Steve heeft een wietplantage in het bos, met stilzwijgende toestemming van de mannen. Bruno is de schakel met de buitenwereld, zorgt dat ze niets te kort komen en heeft voor valse papieren gezorgd zodat ze niet gevonden kunnen worden. En houdt een oogje in het zeil.

Op een dag neemt Bruno zijn tante van 82 mee naar het hotel. Hij kan het niet over zijn hart verkrijgen om haar weer terug te brengen naar de inrichting waar zij 66 jaar onterecht opgesloten heeft gezeten. Hij neemt haar mee naar de mannen om kennis te maken, die vinden het heel gezellig een vrouw in hun midden. Ze bouwen voor haar een huisje en zorgen goed voor haar. Zo verandert de gesloten mannengemeenschap. Zij neemt de naam Marie-Desneige aan. De fotografe komt terug en Marie-Desneige ziet in haar een goeie bekende. En zo worden zij vriendinnen. Ze hoort erbij. Marie-Desneige krijgt op haar oude dag een heel nieuw leven waar ze van geniet.

De dood waar de mannen het vaak over hadden was nu ver weg. In plaats daarvan komt de liefde in hun leven terug. Charlie en Marie-Desneige raken vertrouwd met elkaar. En gaan liefdevol en zorgzaam met elkaar om. Dit wordt zo mooi en ontroerend beschreven.

"Zij beleefde de uren, de dagen, de weken, de maanden als losse momenten, een voor een zonder acht te slaan op de tijd die verstrijkt."

Een geweldig, bijzonder, liefdevol geschreven boek. Personages, mooi en levendig neergezet.

Zo zie je maar weer dat "oude" mensen nog prima in staat zijn goed voor zichzelf te zorgen zonder al die bemoeienissen en betuttelingen die er tegenwoordig zijn. Zelf mogen kiezen hoe we willen leven, wonen enz. dit is vrijheid.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van ineke albers