Al sinds ik de eerste Mankell thriller las (Dwaalsporen was dat) ben ik een grote fan, eigenlijk moet ik zeggen 'Wallander-fan', want Kurt Wallander heeft als speurder mijn hart gestolen. Toen aangekondigd werd dat de Wallander-reeks stopte, was ik dan ook teleurgesteld, maar de komst van Linda Wallander gaf me nieuwe hoop.
Dit bleek spijtig genoeg onterecht. Linda wist me veel minder te boeien dan haar vader, die gelukkig ook nog prominent in Voor de vorst aanwezig is. Aan Linda heb ik me eigenlijk vooral geërgerd: haar eigengereide optreden (terwijl ze officieel nog niet bij de politie is), haar neiging om gevaarlijke situaties op te zoeken... bij voorkeur in haar dooie eentje.
Bovendien had deze thriller, die vanuit Linda's oogpunt geschreven is, ook veel minder vaart dan de andere boeken in de Wallander reeks, alleen naar het einde toe (de laatste 100 blz.) werd het gelukkig weer razend spannend. Wie met de thrillers van Mankell wil kennis maken, zou ik aanraden niet met zijn laatste te beginnen, maar eerder met Dwaalsporen, Midzomermoord of de Witte Leeuwin. Voor de vorst is zeker niet zijn beste boek, maar het blijft uiteraard een Mankell en het niveau ligt nog steeds heel wat hoger dan wat doorsnee op de markt komt.