Mooi debuut

Mea Culpa vertelt het verhaal over een tragisch ongeluk, waarbij een vijfjarig jongetje wordt aangereden. De chauffeur pleegt vluchtmisdrijf en laat het dode slachtoffertje met zijn door schuldgevoel verscheurde moeder achter op straat. Inspecteur Ray en zijn discipel Kate worden met het onderzoek belast, wat niet wil vlotten door een gebrek aan getuigen of bewijzen. Als het dossier na maanden wordt stopgezet, gaat Kate toch verder met het onderzoek; aanvankelijk alleen, maar later met hulp van Ray. En ja hoor, plots duikt een getuige op met essentiële informatie, waardoor een verdachte kan worden gearresteerd. De verdachte legt meteen volledige bekentenissen af en wacht het vonnis af, maar het is duidelijk dat er meer aan de hand is. Het is pas nu dat het verhaal echt op gang komt.

Mea Culpa is geschreven in een kristalheldere stijl en het plot ontwikkelt zich meesterlijk naar een gruwelijke ontknoping. Je leest het verhaal afwisselend vanuit het perspectief van Jenna, een getraumatiseerde moeder en een verteller die Ray en Kate volgt. In het tweede deel, krijg je een enkele hoofdstukken van het verhaal ook vanuit het standpunt van Ian, de voormalige echtgenoot van Jenna. Het boek neemt je mee in een rollercoaster van emoties. Medeleven, ontluikende liefde en frustratie slaan om in verwarring, waarna walging, verdriet, schaamte en razernij volgen.

De manier waarop de lezer op het verkeerde been wordt gezet, in het eerste deel, komt een tikkeltje geforceerd over. Verder is het echter een prachtig debuut van deze Engelse schrijfster.