Het grootste en onverwachte cadeau van dit boek is dat ik tot meer overgave, rust en zelfliefde ben gekomen

Wat doe je als je door een periode van diepe transformatie gaat en je bevindt op dat punt waarop je niet meer bent wie je was, maar nog zeker niet als een feniks bent herrezen? Dan lees je Je ziel had een droom jouw leven is het. Over wedergeboorte, jezelf omarmen en opnieuw beginnen.

Het nieuwste boek van bestsellerauteur, spiritueel leraar en mystica Rebecca Campbell, was voor mij vanaf de eerste bladzijde een verademing. Eindelijk een boek dat recht doet aan hoe rommelig, rauw en donker het pad van transformatie kan zijn. Eindelijk een boek dat afrekent met de maakbaarheid van het leven en geen simpel tienstappenplan aanreikt om tot heling en vernieuwing te komen.

In zekere zin is Je ziel had een droom jouw leven is het ook een taboedoorbrekend boek. Met name in de passages waarin Campbell op een prachtige en meeslepende manier verslag doet van haar eigen mystieke ervaringen en de momenten waarop ze oog in oog komt te staan met intergenerationeel en collectief trauma. Op social media zoals Instagram wordt daar sinds enkele jaren steeds vaker over gesproken, maar ontbreekt het vaak aan concrete, belichaamde ervaring. Door deelgenoot te worden van Campbells persoonlijke reis en haar visie dat sommigen van ons specifiek in deze overgangstijd naar de aarde zijn gekomen om naast eigen trauma ook intergenerationeel en collectief trauma te helen, voelde ik me verbonden met haar en met een onzichtbaar web van cyclusdoorbrekers.

Het boek leest als een krachtig en liefdevol pleidooi voor de terugkeer van vrouwelijke energie. Voor vertraging, verbinding en de koestering van de aarde. Voor het volgen van het pad van je ziel, in een direct contact met het Hogere, de Levensgeest, God, Godin - of welke naam je er ook aan geeft. Het verweeft de eerder genoemde persoonlijke ervaringen met passages waarin je direct wordt aangemoedigd en bekrachtigd op je pad. Daarnaast bevat het boek poëtische fragmenten en reflectievragen. Die vragen lijken in het begin wat oppervlakkig en simpel, maar naarmate ik me meer liet meevoeren door het boek en mijn denken een standje lager kon zetten, kwam ik tot verrassende en diepgaande inzichten die ik meteen kon toepassen in mijn leven.

De structuur van het boek, met name de verbinding tussen de drie delen, had beter gekund. Voor mijn gevoel staan ze nu, hoewel thematisch verwant, redelijk los van elkaar. In het eerste deel (Het einde is tevens het begin) gaat het bijvoorbeeld over de betekenis van en het contrast tussen, periodes van verhoogde spirituele ervaringen (door Campbell aangeduid als ‘opstijgen’) en de donkere nacht van de ziel (‘het afdalen’). De donkere nacht beschrijft Campbell op een prachtige en verruimende manier ‘als de moederschoot waaruit we onszelf opnieuw geboren hebben laten worden’. Jammer genoeg worden die begrippen nauwelijks doorgetrokken naar de andere twee delen van het boek, waardoor ik tijdens het lezen regelmatig een beetje zoekende was.

Ook wenste ik soms hardop dat de schrijfster iets concreter zou worden in haar visie. En op verschillende plekken in het boek miste ik een bepaalde intellectuele scherpte. In het tweede deel schrijft Campbell bijvoorbeeld dat we allemaal op aarde zijn gekomen met een blauwdruk, maar wat zo’n blauwdruk inhoudt, blijft onbesproken. Ook beschrijft ze hoe we allemaal door een labyrint lopen, ‘op zoek naar het midden met daarin een geheeld zelf en een geheelde mensheid’. En dat we, eenmaal aangekomen in het midden, de keuze hebben ‘om na te volgen wat anderen voor ons of onszelf is aangedaan’, of om ervoor te kiezen ‘om los te laten en degenen te zijn die het weefsel van de mensheid herstellen’. Dat klinkt mooi en waar, maar uiteindelijk lijkt het me dat een geheeld zelf altijd zal kiezen voor herstel en dat er vanuit heelheid gezien eigenlijk geen andere keuze is.

Toch doen deze minpunten uiteindelijk niet veel af aan mijn totale leeservaring. En droegen ze, bijzonder genoeg, juist bij aan de reflectie dat je sommige boeken - net zoals je leven zelf - ook meer mag beleven. Dat je niet alles met je hoofd hoeft te begrijpen, te verklaren en te omvatten en je je in plaats daarvan ook kunt overgeven aan wat woorden met je doen en aan dat wat voelbaar wordt in de witruimte. Eigenlijk precies zoals Campbell betoogt over de tussentijd van wedergeboorte.

Het grootste en onverwachte cadeau van Je ziel had een droom jouw leven is het is dat ik tot meer overgave, rust en zelfliefde ben gekomen. Dat ik inzie, maar vooral voel, dat ik nergens anders hoef te zijn dan waar ik nu ben. En dat de tussentijd van transformatie waarin ik me bevind en nu langzamerhand uitkom, net zo waardevol is als iedere andere periode in mijn leven. Als ontwaken op individueel en collectief niveau het uiteindelijke doel is, dan ben ik right on track en ben ik dat altijd al geweest.