Mic drop, of bijna dan

Eindelijk kwam dan het langverwachte tweede boek van Angie Thomas uit. Na The Hate U Give zijn de verwachtingen hoog. Dit boek was uitgebracht op het juiste moment. Het was een frisse wind in de YA-wereld en heeft Angie Thomas op de kaart gezet.

Ik was daarom ook erg enthousiast over On The Come Up. Het heeft alle ingrediënten die The Hate U Give een succes hebben gemaakt: representativiteit, een kick-ass meisje als hoofdpersoon, grote dromen en, natuurlijk, een serieus maatschappelijk vraagstuk.
Maar misschien is dat juist de reden dat On The Come Up mij niet zo omver geblazen heeft als THUG. Het voelt al wat vertrouwd en had niet zo’n shockerend effect.

Was OTCU dan niet het lezen waard? Nee, dat is zeker niet geval. Politiegeweld en discriminatie blijven belangrijke onderwerpen om over te schrijven, te praten, te delen. En dat is juiste de kracht van Angie Thomas. Zij weet deze onderwerpen zo te presenteren dat ze begrijpbaar worden. Je leeft je in in het leven van Bri. Je voelt je verontwaardigd als zij op de grond gegooid wordt. Je voelt angst als politie Garden Height binnenvalt. En je voelt de euforie als Bri in de ring staat. Mic Drop!

De lyrics van de raps voegen ook meerwaarde toe aan OTCU. Deze geven het boek een eigen karakter. En zowel Bri als Angie Thomas snappen goed dat muziek en beeld soms zoveel meer kunnen zeggen dan woorden.