Het normalisatiebureau: een sombere weerspiegeling van onze maatschappij

Wat gebeurt er met mensen als ze gedwongen worden om normaal te worden? Die vraag staat centraal in Het Normalisatiebureau uit de verhalenbundel Als dit zo doorgaat van Auke hulst. Deze bundel bevat vooral maatschappijkritische verhalen. Het verhaal gaat over een man die leeft in een maatschappij waarin iedereen zich moet ‘normaliseren’. Hij voelt zich eenzaam en anders, maar besluit toch om naar het Normalisatiebureau te gaan, zoals de maatschappij van hem verwacht. Boeken worden niet meer gelezen, dus die gooit hij ook weg. Op die manier gooit hij ook een deel van zijn eigen persoonlijkheid weg.

Wat het verhaal sterk maakt is dat er een beeld geschetst wordt over een maatschappij die eigenlijk een beetje lijkt op de maatschappij waar wij vandaag de dag in leven. Het verhaal zet wel aan tot nadenken en dat is goed. Een maatschappij waarin iedereen normaal moet zijn en zijn eigen persoonlijkheid moet opgeven is beangstigend. De wereld waarin deze man leeft kan je een beetje vergelijken met onze sociale media. Daarop probeert iedereen de beste versie van zichzelf te tonen en zich gelukkig voor te doen. Maar dat is net het belangrijkste aan mens zijn, we zijn niet allemaal perfect en hetzelfde en moeten ons daar zeker niet naar gedragen.

Het verhaal is wel redelijk moeilijk geschreven. Het taalgebruik dat gebruikt wordt, kan voor sommige mensen misschien te moeilijk zijn. Door het te veel gebruik van moeilijke woordenschat was het verhaal soms lastig te volgen. De hoofdzaak komt minder duidelijk naar boven, omdat je door de uitdagende woorden heen moet. Dit is voor mij een element dat het lezen minder aangenaam maakt.

Het thema van het verhaal is wel redelijk somber. Het schetst geen mooie wereld waarin iedereen harmonieus samenleeft. Dit verhaal trok mij daardoor niet echt aan, het doet te veel nadenken over hoe negatief de maatschappij kan zijn en dat vind ik minder leuk. Als ik een verhaal lees, heb ik graag dat het luchtig of spannend is, niet om te diep over na te denken.

De overeenkomsten met onze wereld is een belangrijk onderdeel. Het zet aan tot nadenken. Niet iedereen is altijd even perfect als hoe we ons proberen voor te doen en dat is op deze manier duidelijk overgebracht. Daarnaast zorgde de moeilijke schrijfstijl wel voor het belemmeren van het lezen. Hierdoor leest het een stuk minder vlot en komen sommige elementen minder duidelijk uit het verhaal. Het thema van het verhaal is deprimerend en somber. Als je houdt van doordachte, diepgaande verhalen met een beeld op de toekomst is dit zeker een aanrader. In het geval dat dit jou niet echt interesseert, zou ik het verhaal niet lezen.