Verrassend prachtig

Ik ben allesbehalve een kunstliefhebber, maar om een of andere reden sprak dit boek me meteen aan. Het verhaal over de ogen van Mona en haar doktersbezoeken raakte me, en ik wilde zo snel mogelijk weten wat de uitkomsten van die consultaties zouden zijn.
Mooi vond ik ook de bijzondere band tussen grootvader (Dadé) en Mona, die hechter werd door hun wekelijkse bezoeken aan de schilderijen, in plaats van aan de psychiater.Daarnaast is er nog een derde verhaallijn die me verraste en mijn nieuwsgierigheid telkens opnieuw prikkelde. Mona ontdekt namelijk gaandeweg wie haar moedige grootmoeder Colette werkelijk was. Colette had zichzelf voorgenomen waardig te sterven. Naar het einde toe wordt euthanasie een thema dat de lezer diep raakt en stil doet worden. De belofte die Henry en Colette elkaar ooit gaven, is bijzonder ontroerend. Het boek eindigt met het citaat: *“Zwart is een kleur. Het is zelfs een kleur tot in het oneindige, zelfs als je niets meer ziet.”*

De epiloog gunt je een blik in het leven van Colette en Henry en maakt duidelijk waarom Colette uiteindelijk de beslissing nam waardig uit het leven te stappen. Toen ik het boek dichtsloeg, bleef ik even in stilte achter.

Kortom: dit boek is een parel. Het laat zien hoe kunst troost en kracht kan bieden, en dat is prachtig verwoord.

De schilderijen die in het midden van het boek zijn opgenomen, helpen de lezer om de beschrijvingen levendig mee te volgen. Geloof het of niet: ook als je weinig van kunst weet, weet dit verhaal je op een of andere manier toch te boeien. Bij twijfel: geef dit boek een kans, het is het meer dan waard!