Niet schieten! " Dat is mijn papa!"

Niet schieten, dat is mijn papa! is een vlot geschreven boek dat aangenaam leest hoewel het een zwaar en emotioneel onderwerp behandelt.
Heel vaak leest het als een thriller, bv het stuk van de overval zelf, maar ook in de passages waarin wordt beschreven hoe de familie Van de Steen onder druk wordt gezet om te stoppen met het zoeken naar de waarheid. Helaas is het geen thriller, maar voor talrijke families een dagelijkse realiteit.
Voor het eerst worden deze misdaden beschreven door de bril van een jong slachtoffer, een overlever. Je krijgt als lezer een beeld van de impact van een dergelijk drama op het leven van een jong kind en zijn familie, wat de term 'zwaargewond' in werkelijkheid betekent, van de manier waarop slachtoffers behandeld of zeg maar mishandeld worden door de overheid en van de manier waarop het onderzoek naar deze Bende vakkundig werd verknoeid.
Toch zijn er hier en daar ook humoristische anekdotes in het boek verwerkt en laveer je als lezer tussen een glimlach, woede en tranen.
Dit is een heel uitgebreide recensie geworden, maar het zijn misdaden die ook mijn jeugd getekend hebben en dit onopgeloste dossier maakt me nog steeds boos en opstandig, net zoals het nog sterk leeft bij vele landgenoten. Het laat ons niet los.
Dit boek zou verplichte lectuur moeten zijn voor alle rechters, politiemensen, politici … in ons land, want het is een schoolvoorbeeld van hoe onze overheid heeft gefaald bij het beschermen van kinderen, vrouwen, mannen. Het is een schoolvoorbeeld van hoe binnen het overheidsapparaat duistere krachten hebben samengespannen om de waarheid verborgen te houden en daarbij geen enkele middelen hebben geschuwd. Het is een schoolvoorbeeld van hoe de overheid heeft gefaald bij de opvang, ondersteuning en bejegening van slachtoffers, zelfs tot op de dag van vandaag.
Niet schieten, dat is mijn papa! is een boek waarvan je hoopte dat het nooit geschreven had moeten worden, want niemand zou dergelijke drama's moeten meemaken. In de jaren 80 zaaide de Bende van Nijvel terreur en vernieling in België door allerlei bloedige overvallen op supermarkten. Dit is iets wat mij heel boos kan maken omdat ik vind dat zo een zaken niet passen in onze maatschappij
David Van de Steen heeft als 9-jarige de bloedige aanslag in Aalst op 9 november 1985, de laatste misdaad van de Bende, overleefd, maar verloor hierbij zijn ouders en zijn zusje van 14. Dit is iets wat je niet ten boven komt als kind. Het is iets wat volgens mij dat je steeds opnieuw ziet. Een trauma voor je leven Het zijn haar laatste woorden die de titel zijn van het boek. "niet schieten, dit is mijn papa" de titel vind ik niet zo goed. Toen ik de titel las , gaf me dit geen meerwaarde om het boek te lezen
De auteur geeft ons een inkijk in het leven van een doodgewoon gezin tot die fatale dag van 9 november 1985. Hij beschrijft met een ijzingwekkende precisie het verloop van de overval, het moment waarop zijn vader en zusje worden afgemaakt, zijn moeder probeert nog te vluchten en schreeuwt hem toe dat hij moet rennen. In de winkel vuurt één van de overvallers op David terwijl hij het kind in de ogen kijkt. Alles staat in zijn geheugen gebrand en je krijgt het gevoel dat je deze huiveringwekkende gebeurtenis zelf meemaakt.
De auteur neemt ons mee doorheen zijn leven en dat van andere familieleden na de overval. Daarbij is zijn grootvader Albert ook een rode draad door het verhaal. David wordt opgevangen bij zijn grootouders nadat hij maanden in het ziekenhuis heeft verbleven en talrijke operaties heeft ondergaan. Ik vind het super dat hij bij zijn grootouders terrecht kan. Ik denk dat dit het verwerken gemakkelijker maakt omdat je bij je familie dit beter kunte verwerken.David verbleef lang in het ziekenhuis? Soms had hij het heel moeilijk. Hij aanvaarde niet alles wat voor hem werd gedaan, en dit vind ik niet mooi
als hij probeert de school terug op te pikken, als opgroeiende tiener bij wie de emotionele gevolgen van de aanslag een zware impact hebben. Dit vind ik normaal want op school wordt je gecontronteerd met zaken zoals mama en papa. en als jonge man, nam david de zaak over van zijn vader, ik weet niet of dit zo goed is dat hij dit gedaan heeft.
David werd ouder en had een vriendin. Hij kwam nog steeds veel bij zijn grootuders, maaar de tijd vorderde en david ging op zijn eigen benen staan. Toen kwam de tweede klap in zijn leven. David zijn ouders stierven. Ze stierven snel op elkaar. Dit vond ik wel erg maar ik vond dit niet belangrijk om dit te vermelden
Hij is vandaag nog steeds invalide door de gevolgen van de overval.
Grootvader Albert is er van meet af aan van overtuigd dat het niet om een gewone overval en niet om gewone criminelen gaat. David zal tot op de dag van zijn dood strijd leveren met alle instanties (gerecht, rijkswacht, politie, politiek) om de waarheid aan het licht te brengen. Het wordt zijn levensdoel om de daders van deze brutale moorden veroordeeld te krijgen. Hij heeft het nooit mogen meemaken. Dit vind ik echt mooi van zijn grootvader.

Dit was mijn recensie van het boek! een echte aanrader en zeker lezen!