Recensie 'Het normalisatiebureau' Auke Hulst

Het kortverhaal Het Normalisatiebureau van Auke Hulst (uit de bundel Als dit zo doorgaat, 2017) schetst een verstikkende toekomst waarin Nederland zal veranderd zijn. Het land wordt weergegeven als een totale dystopie waarin de levenskwaliteit van de bevolking volledig is verdwenen. Mensen moeten allemaal ‘normaal’ worden. Bij dit proces verdwijnen afwijkende gedachtes, kunst en individualiteit volledig. Ze zijn volledig gebrainwasht door de overheid. In dit verhaal volgt de lezer een man die zich probeert te verzetten tegen deze maatschappij. Het hoofdpersonage houdt enorm van lezen (wat verboden is in de nieuwe maatschappij). In het verhaal staan thema’s als conformisme, censuur, vrijheid van denken centraal.

Een eerste probleem waarop ik bots, is dat het verhaal nogal vaag blijft. Het idee van zo’n soort maatschappij waarin iedereen moet normaliseren, is op zich interessant, maar je krijgt weinig uitleg over hoe het precies werkt. Er worden wel enkele dingen genoemd die in de samenleving gebeuren, zoals verboden boeken en strenge regels, maar het blijft heel oppervlakkig. Daardoor is het lastig om als lezer je een zo écht mogelijk beeld voor te stellen van de ‘nieuwe’ wereld.

Daarnaast is het hoofdpersonage zelf ook niet heel erg uitgediept. We weten dat hij van lezen houdt en dat hij het niet volledig eens is met de regels die aan de maatschappij worden opgelegd. Je komt als lezer erg weinig te weten over zijn achtergrond en hoe hij over allerlei dingen denkt. Uiteraard kunnen we geen volledige karakterbeschrijving verwachten, want het is een kortverhaal.

Ook is het plot niet zo verrassend en zie je het al heel snel aankomen. Het idee achter het verhaal is erg simpel: iemand probeert zich te verzetten tegen de veranderende maatschappij, maar kent veel hindernissen in zijn ‘strijd’. In deze lijn zijn al veel verhalen geschreven en is dit kortverhaal geen uitzonderlijk origineel verhaal.

De schrijfstijl is soms wat afstandelijk en het komt niet direct binnen. In sommige verhalen kan dit iets positief zijn, maar hier zorgt het ervoor dat het verhaal nog vlakker aanvoelt. Er zit weinig emotie of spanning in het verhaal waardoor ik ook niet gemotiveerd was om steeds verder te lezen.

Uiteindelijk bleef het gevoel wel hangen dat het verhaal meer had kunnen zijn dan wat het uiteindelijk werd. De karakteromschrijving bleef vaag en we kregen geen volledig beeld van het hoofdpersonage. Het kortverhaal is niet per se aan te raden door het eerder vlakke verhaal zonder al te veel diepgang.