De achterkant van het boek klinkt veelbelovend. De titel Adellijke Intriges suggereert dat er binnen de adel in België het een en ander aan de hand is dat deze moord rechtvaardigt. Maar van adellijke intriges heb ik in het boek niet veel terug gezien. De intriges die er waren hebben niets met de adel te maken.
Geluykens kiest ervoor om het verhaal voornamelijk in dialoogvorm te vertellen. De karakters zijn daarbij oppervlakkig uitgewerkt. Omdat de speurders om de haverklap lachend opmerkingen naar elkaar maken, wekt het de indruk dat het werk en het misdrijf voor hen één grote grap is. Ook hun houding richting vrouwen (cijfers geven aan vrouwen op het terras, smakeloze grappen richting vrouwen als ‘mannen onder elkaar’ of wanneer de secretaresse erbij is om haar op de kast te jagen, etc) ontstijgt de oppervlakkigheid niet. Daarnaast zijn de 'speurders' hopelijk niet representatief voor de Belgische politie. Want speuren heb ik ze niet zien doen. Ze drinken wel veel koffie, lunchen en drinken biertjes op het terras en genieten van het mooie weer. Onderzoek op het plaats delict bestaat uit een rondje lopen en daarna zijn ze klaar. Beveiligingscamera’s ontdekken ze bijvoorbeeld niet. Dat is niet logisch. Bij een echt onderzoek zouden ze meteen gevonden worden. De inhoud van computers van slachtoffers bekijken ze standaard niet. Ook het onderzoeken van een nieuw plaats delict kan rustig wachten tot de volgende dag. Het is tenslotte al 5 uur in de middag! De oplossing van oplossing van de moord wordt ze uiteindelijk letterlijk in de schoot geworpen. Ik betwijfel of ze het anders überhaupt hadden opgelost!
Het criminele niveau van de misdadigers past daarentegen uitstekend bij het niveau van de speurders. Op klunzige wijze laten ze zien hoe een ‘professionele’ crimineel zich gedraagt.
Omdat Geluykens ook gelijk het perspectief van de misdadiger(s) laat zien, weet je als lezer precies hoe de vork in de steel zit. De spanningsopbouw is daarom laag.