In mijn hoofd.

In mijn hoofd is voor mij heel herkenbaar. Door zuurstofgebrek na de geboorte heb ik spasticiteit en NAH. Ik prijs mij gelukkig dat ik niet in een rolstoel zit en uitstekend kan praten. Net als Melody ben ook ik, heel slim. En oh, wat kan ik goed begrijpen wat zij voelt: het pesten, anderen die denken dat je dom bent, de frustraties. Mensen die naar me staren of doelbewust negeren omdat ik toevallig ben zoals ik ben en me niet anders voor doe. Vooral voor deze mensen is dit een heel goed boek. Tegen hen zou ik, net zoals Melody willen zeggen: “ zeg hallo, en praat met me” ! De opmerking : “ we hebben allemaal een handicap, wat is de jouwe?” houd ik voorlopig nog wel even in mijn gedachten.

Toch heb ik nog twee kleine minpuntjes: het eerste is dat het een YA boek heet te zijn , maar het gaat over kinderen op een lagere school en zo is het ook geschreven, een beetje te eenvoudig soms.

Tweede minpunt is de afloop van het boek: voor mij te abrupt en toch wel een beetje onbevredigend.