Daglicht wringt zich door een kier, maar waar laat ik als de ochtend komt de nacht

ZELFBEHOUD

in donker opgelost
geen poten nog geen vleugels
ongenaakbaar onder water
waak ik over dromen
–
daglicht wringt zich door een kier
op tafel rijzen bergen
onbegonnen werk
–
ze passen in mijn tas
maar waar
laat ik als de ochtend komt
de nacht
Taco van Peijpe

met je rug naar het licht, zo langzaam
mogelijk leven
dat is iets anders dan wachten, het is gelezen willen worden
Fragment uit “Hazenklop” door Hanneke van Eijken:
uit het gedicht: Mare, over de noordkromp, een schelpachtig weekdier

De zee heeft aantrekkingskracht voor mij. De oneindige herhaling van beweging, van eb en vloed, van een branding die kracht uitstraalt. Zeker als het stormt. Tegelijkertijd is de zee ontzagwekkend. Ik ben al geen waterrat en dat geldt zeker voor de zee. Bij een kalme zeespiegel heb ik soms gesnorkeld. En dan blijkt dat er onder het oppervlak een hele wereld schuil gaat. Wonderlijk mooi, kleurrijk en divers.
In deze Onderwaterverhalen gaat het over wat er onder het oppervlak van mensen schuil gaat. Hun verlangens, hun dromen en hun worstelingen. Het zijn verstilde portretten, deels naar binnen gekeerd, deels zich afspelend in bijzondere decors, met prachtige en troostrijke natuur.
Ondertussen zijn hoofd en hart van de personages op een bijzondere manier actief (in gedichten, herinneringen, foto’s, reizen). Om te verwerken wat er zoal in een leven voorbij kan komen. Het gaat erom te waken over je dromen, inclusief de ongemakkelijke: “waar laat ik als de ochtend komt de nacht?” . Daarnaast gaat het over “gelezen te willen worden”. Ieder mens wil gekend, gezien, gehoord worden, dat maakt minder eenzaam.
Hoewel de personages geschetst worden in hun kwetsbaarheid, ervaar ik ze als krachtige, mooie, kleurrijke mensen. Dat komt omdat de verhalen heel poëtisch en genuanceerd verteld worden. Met prachtige beschrijvingen van de natuur, van wat mooi en wonderlijk is in de wereld, van wat troost biedt in barre tijden. Bovendien is geen enkel verhaal voorspelbaar in het verloop van de ontwikkelingen. Er schuilt in elk verhaal iets raadselachtigs, iets geheimzinnigs. Emoties en gebeurtenissen worden ‘aangeraakt’. Het is als met de zee: aan de oppervlakte kun je niet vermoeden wat er allemaal onder leeft en beweegt aan wonderlijke, krachtige wezens. Zo is het tussen mensen ook. Zolang het raadselachtige bestaat en ieder mens de ruimte krijgt van de ander om op een eigen manier het leven te leven, met al het moois én al het moeilijke, kan er een manier zijn om met elkaar het bestaan aan te kunnen.
Zo prachtig te kunnen schrijven, geeft mij veel leesplezier. Ik ben benieuwd naar haar andere werk.