Sommige verhalen zijn schaduwen die je hart blijven vergezellen…

In Schaduwweduwe verweeft Christine Vissers heden en verleden als draden in een web. Ze toont hoe liefde in al haar vormen kan bestaan.
De auteur toont hoe herinneringen nooit helemaal verdwijnen, maar als schaduwen naast ons blijven bestaan.
Wat me bijzonder raakte, is hoe de auteur verschillende vormen van liefde durft neer te zetten: niet alleen de klassieke, maatschappelijk aanvaarde liefde, maar ook de stille, onverwachte, of verboden variant. Liefde die even puur en intens is, maar die vaak onder een deken van oordeel of taboe wordt gelegd. De kracht van dit boek zit net in dat blootleggen: Vissers toont hoe diep menselijke verbondenheid gaat, zelfs wanneer de maatschappij liever wegkijkt.
Tijdens het lezen kwamen de woorden van ‘When I Feel This Way ‘ van Milo Meskens in mijn hoofd. Het beschrijft datzelfde verlangen naar nabijheid, de huidhonger en het stille gemis dat je overal voelt. Het is diezelfde emotie die dit boek zo intens maakt: een verhaal dat niet alleen gelezen, maar ook gevoeld moet worden.
Schaduwweduwe is een verhaal dat blijft nazinderen omdat het de vele gezichten van liefde omarmt, blootlegt hoe zwaar het oordeel van de samenleving kan wegen en je uitnodigt te reflecteren over wat wij als maatschappij aanvaarden of veroordelen. Een boek dat je bijblijft als een melodie die eindeloos door je hoofd speelt.