Ik laat me zelden een oor aannaaien door een uitgever, vooral als-ie lyrisch doet over auteurs uit eigen stal. Ik heb me deze keer vergist. De loftuitingen van Leo De Haes over de nieuwste misdaadroman van Van Laerhoven zijn niet overdreven. De wraak van Baudelaire baadt in de sfeer van Tardi, Nestor Burma en de opstand van de Commune in één breed palet versmolten. De spleen van een tijd vol verwarring is Van Laerhoven op het lijf geschreven. Monsters en machines zijn inwisselbaar, wetenschap en bijgeloof, de ontwaarding aller waarden in een instortend Parijs dat kreunt onder de Pruisische beschietingen en ten onder gaat aan zijn eigen dekadentie. Die setting is ideaal voor een schrijver die zijn eigen minachting voor het klootjesvolk paart aan aanstellerigheid, vermeende achteruitstelling en één aandrift: épater le bourgeois.

Van Laerhoven heeft zijn verleden tegen, als schrijver van pulpfantasy en als sensatiejournalist. Hij is zelden met zichzelf in het reine gekomen. Dat heeft hij steevast weggewerkt door overdaad, schreeuwerigheid en stoerejongensborrelpraat. Het is maar in zijn thrillers dat hij eindelijk een evenwicht heeft gevonden. De vinger van God en Djinn werden al genomineerd voor de Poirotprijs, De wraak van Baudelaire wordt een echte kanshebber.

Alle stokbeelden uit de Weltschmerz-periode worden onbarmhartig vervlochten. Twee korrupte inspekteurs – maar wat is korrupt nog in een samenleving die geen rechtsorde meer kent? – zoeken de demonische dader van bizarre, rituele moorden. De wereld schommelt tussen het bordeel en de katakomben van Parijs, tussen de ondraaglijke hardvochtigheid van het klooster en de hardvochtige ondraaglijkheid van het dagelijks bestaan. Pseudowetenschap, oriëntalisme, vrijmetselarij, de Eerste Internationale, ze lopen als vanzelfsprekend in elkaar. De obsessies van Poe (levend begraven te worden, ppiumverslaving, Freudiaanse taboes, geslachstziektes) boetseren een dekor waarop Van Laerhoven de mythes rond Baudelaire neerkalkt. Daarvoor heeft hij degelijk voorwerk gedaan. Citaten komen terecht uit de allereerste vertaling door Bert Decorte, De bloemen van den booze (1946). Wie de echte Boze is kan ik niet verraden. Maar dat hij in ieder van ons steekt is onmiskenbaar. Want de Modernen “geloven in niets meer”, ze gokken. “En dat gokken noemen we gevoelens”.