"Eindelijk doet iemand voor managers wat Grisham deed voor juristen..." staat met dikke letters op de achterkant gedrukt van bedrijfsongeval. Was getekend Fortune magazine. Hier ben ik het voor het merendeel niet mee eens.

Het boek bestaat eigenlijk uit twee verhaallijnen. De eerste verhaallijn gaat over de hoofdpersoon, Nick Conover, die de leiding heeft over een grote onderneming. Hierbij komen bedrijfsperikelen aan bod, en het wel en wee in een onderneming van vandaag de dag wordt beschreven. Maar waar ik me aan stoor is de tweede verhaallijn, die van de moord en het onderzoek wat hierop volgt. De kracht van Finder was juist om zonder bloedvergieten een spannend verhaal neer te zetten. Ik had gehoopt dat hij deze lijn zou doortrekken met bedrijfsongeval. Helaas niet dus. Het boek verandert na een sterk begin steeds meer in een 'dertien in het dozijn' moordonderzoek. Begrijp me niet verkeerd, dit onderzoek wordt goed beschreven. Ook de vaderlijke kanten van Conover worden goed beschreven. Maar waar het mij om gaat is dat ik van Finder een verhaal verwacht wat over een manager gaat die problemen heeft op zijn werk, maar dat het daar ook bij blijft. Laten we eerlijk zijn, de flaptekst van het boek suggereert dit ook. De kracht van Finder ligt juist hierin, om alledaagse situaties spannend te beschrijven. Zonder bloedvergieten etcetera. Jammer dat Finder in dit boek steeds meer neigt naar een ordinair moordonderzoek.

Als hij zich gehouden had aan de eerste verhaallijn en dit goed uitgewerkt had in zo'n 300 pagina's was het een topper geweest. Anders dan andere thrillers. En dan zou het citaat van Fortune Magazine, dat Finder de Grisham voor de management wereld is, ook op zijn plaats zijn. Nu is het dat helaas niet. Als de auteur een thriller had geschreven zonder bloedvergieten, dan had Finder zich absoluut weten te onderscheiden van andere thriller auteurs. Deze kans heeft hij laten liggen. Zonde...