De kapitein en ik van Astrid Pascal

De kapitein en ik van Astrid Pascal is een boek dat je vanaf de eerste pagina meeneemt op een reis die veel verder gaat dan de 40.000 zeemijlen die Astrid en haar kapitein werkelijk afleggen. Het is een verhaal dat tegelijk avontuurlijk, eerlijk, geestig en diep persoonlijk is.
Astrid had nog nooit gezeild — de sluizen van het Panamakanaal waren letterlijk haar allereerste kennismaking met het fenomeen ‘sluis’ — en toch stapte ze zonder aarzeling aan boord van Zwerver, de stoere aluminium Koopmans 48 die haar leven voorgoed zou veranderen. In een wereld waar touwen, masten en knopen vaak nog tot het domein van mannen behoren, beweegt ze zich onbevangen en met een ontwapenende nieuwsgierigheid. Haar verwondering is fris, haar onhandige eerste stappen geestig en pijnlijk herkenbaar, en haar humoristische observaties zijn scherp genoeg om je meerdere keren hardop te laten lachen.

Maar De kapitein en ik is veel meer dan een dolle duik in het zeilersbestaan. Het is een goudeerlijke, bijna intieme ontboezeming van een vrouw die op open zee langzaam maar resoluut haar eigen binnenwereld ontrafelt. De deinende oceaan, het ritme van de nachtelijke wacht, de stilte tussen twee stormen in, het eindeloze klussen en het nauwe samenzijn met haar kapitein — alles legt nieuwe lagen in haar bloot. Wie is ze als vrouw? Als moeder? Als geliefde? Wat betekent vrijheid als je midden op de oceaan zit? Wat betekent liefde wanneer je soms alleen nog maar elkaar hebt?

Langzaam groeit Astrid. Waar haar kapitein haar altijd al een stoere vrouw vond, voelt zij die stoerheid pas tijdens de reis in haar vezels ontstaan. Ze ontdekt waar haar grenzen liggen — en hoe ze erop kan staan zonder schuld of schaamte. Ze leert loslaten, echt loslaten, en ontdekt dat je juist dáárdoor dichterbij komt: bij jezelf, bij de ander, bij het leven.

Prachtig is ook hoe ze Zwerver tot leven wekt. Het schip is geen decor, maar een karakter: het ademt, kraakt, draagt en spreekt bijna. Dankzij Astrids toegankelijke uitleg glijden de zeiltermen moeiteloos binnen, zelfs bij lezers die geen idee hebben waar bakboord en stuurboord zich verstoppen. Soms zijn haar beschrijvingen rijkelijk gedetailleerd, waardoor het tempo even luwt, maar dat vertraagde ritme voelt juist als de cadans van de oceaan zelf: je bent erbij, aan dek, in de warmte, in de storm.

De reis wordt dan ook veel meer dan een reisverslag — ze wordt een innerlijke tocht, een metafoor voor worden wie je bent. Je vaart mee langs paradijselijke eilanden, voelt de spanning van naderende stormen, ontmoet bijzondere mensen en ziet hoe kleine momenten diepe sporen kunnen trekken. Een paar foto’s hadden het misschien nog persoonlijker gemaakt, maar de levendigheid van haar taal maakt veel goed: je ziet alles voor je.

De kapitein en ik is uiteindelijk een ode aan loslaten, liefde en lef. Een boek dat vrouwen zal raken omdat het laat zien hoe kracht van binnenuit groeit, maar ook mannen iets waardevols biedt — een spiegel, een andere blik, een inkijk in wat een reis werkelijk met een mens kan doen.

Een bijzonder, eerlijk en moedig boek dat een breed publiek verdient — vrouwelijk én mannelijk, zeiler of landrot — iedereen die ooit heeft verlangd naar avontuur, naar vrijheid of simpelweg naar zichzelf.