Een ontroerend, echt boek

In dit boek maken we kennis met drie heel verschillende vriendinnen, die elkaar al kennen sinds een gezamenlijke schildercursus 40 jaar eerder. Nu zijn ze op leeftijd en alleenstaand en besluiten samen te gaan wonen. Zo kunnen ze voor elkaar zorgen en ze beloven elkaar "verticaal erin en pas horizontaal eruit".
Om de boel wat te compliceren nemen ze een huisgenoot, een man. Gedaan met de rustige oude dag van de vriendinnen. Er worden dingen opgerakeld van vroeger. Gevoelens en geheimen die ze liever hadden willen laten rusten.
En dan krijgt een van hen dementie. Wat gebeurt er nu met hun mooie plannen en de belofte aan elkaar.

Het boek bestaat uit twee delen, elk verteld vanuit één van de vier hoofdpersonen. Ergens is het jammer dat we de anderen niet horen, al had dat misschien wel heel complex geweest.
Al vrij vroeg in het boek wordt een geheim onthuld, het is dan ook geen thriller maar een roman. De gevoelens en spanningen rondom dit geheim bij de diverse hoofdpersonen zijn heel mooi omschreven.
De drie vriendinnen zijn heel verschillend, mijn eerste gedachte was, klopt dat wel. Maar als je wat meer over het verleden leest, is dat helemaal passend. Juist dat ze zo verschillend zijn maakt het heel levendig, soms vullen de vriendinnen elkaar aan, maar het kan ook flink schuren of zelfs botsen. De schrijfster heeft de situaties echt tot leven laten komen, ze voelen heel echt, uit het leven gegrepen. Ook de complexe emoties bij, met name, de twee vertellers zijn goed uitgewerkt. De karakters zijn allen diep en divers, gevormd door de jaren en zo passend bij de hogere leeftijd van de dames en heer.
De dementie van Julia is heel mooi verwerkt in het boek. De schrijfster heeft gewerkt in de ouderenzorg en zich goed ingelezen. Het boek bevat heel veel informatie, zonder dat dit storend wordt of afbreuk doet aan het verhaal.
Alles klopt, de hele dementie van het prille begin tot verder wordt doorlopen en beleef je met de dames en heer. Ook hier zijn de gevoelens weer levensecht, precies zoals ik die tegenkom bij familie in het verpleeghuis.
Nu klinkt dit als een heel zwaar boek, maar dat is het knappe en bijzondere. Dat is het dus niet! An sich zijn de situaties van de dames op oudere leeftijd al amusant, ze hebben zelfspot. Maar zet daar een oudere mannelijke huisgenoot bij en het wordt al grappiger. Laat ze wonen in studentenstad Leiden en er komen nog meer hilarische stukken in voor.
En zelfs de dementie, hoe triest ook, zorgt voor lachwekkende gebeurtenissen.
Ik heb zo genoten van dit boek, het voelt zo echt en is zo ontroerend. En de informatie over dementie, zo soepel verwerkt, is voor mij een dikke plus.