Tragisch en prachtig

Hartfalen van Lydia Rood is een tragisch verhaal, opgebouwd uit de mooiste woorden die passend zijn voor het verhaal. De magie van het jeugdige bestaan dat vertroebeld wordt door de streken en het onbegrip van volwassenen, waarna een eeuwig zoeken naar haar plek in de wereld volgt.
Het meisje probeert zich, naarmate ze ouder wordt, steeds meer aan te passen aan een wereld waarin ze niet thuishoort. Haar schuldgevoel over het feit dat ze dingen anders doet dan er van haar verwacht wordt sijpelt door de woorden van de auteur je hart in. Het constante gevoel dat ze dingen fout doet, deze dagdromer. Woorden die haar het best beschrijven zijn sensitief, eigenzinnig en lichtelijk autistisch.

Het verhaal neemt je mee door het leven waarvan je vanaf dag een al aanvoelt dat het niet een gelukkig leven zal worden. Ze blijft echter zoeken naar de zin van haar bestaan en de vechtlust voelt je elke pagina weer.
Lydia Rood weet vanaf de eerste bladzijde je in haar greep te nemen en ze laat niet meer los. Het boek leest als een sprookje en een tragische roman in een. Je blijft hoop houden en dat is de kracht van dit verhaal.
Het is triest, zwaarmoedig en prachtig tegelijkertijd.