Knap geschreven, merkwaardig debuut

Winteruren vertelt het verhaal van Richard Van Waeyenberghe die in 1990 een prentbriefkaart ontvangt van een oude liefde van achter het ijzeren gordijn. Ze vraagt hem om haar nog eenmaal te zien, want ze is niet meer zo helder en haar krachten nemen af. Hij kan echter niet weg want zijn vrouw ligt op haar sterfbed. Er is duidelijk iets gebeurd wat het daglicht niet verdraagt, maar de waarheid komt beetje bij beetje naar boven.
Het is een verhaal dat ontroert en het is zeer poëtisch geschreven.
De flashback stijl, zeker in het begin van het boek, is wat doorbijten.
Maar net dat geeft een wervelende dynamiek aan het verhaal.
Het einde is verrassend en rakend. Hou de zakdoeken maar klaar.